Bruceband speelt een dampend Gigant plat

Wie niet beter wist dat Bruce Springsteen pas in 2023 de Nederlandse landsgrenzen aan zou doen, zou ongetwijfeld hebben gedacht dat “The Boss” uit New Jersey op vrijdag 10 juni de Apeldoornse poptempel “Gigant” met een bezoekje heeft vereerd. Het betrof echter Robert Philippi, zijn dubbelganger en zanger van The Bruceband. En wát voor een band….

In een uitverkocht en kolkend heet Gigant waren veel enthousiastelingen op dit optreden afgekomen. Oud, jong, man en vrouw, alles liep door elkaar heen. Drie keer is deze gig uitgesteld door Corona, het geduld werd danig op de proef gesteld, maar uiteindelijk ook zeer beloond. De interactie tussen de vele aanwezige Springsteen adepten en de bandleden was verbluffend. Elk nummer werd vol overtuiging en enthousiasme meegezongen. Natuurlijk is veel muziek van Bruce een feest der herkenning, maar daarnaast liet The Bruceband zien en horen een zeer professionele band te zijn die uit zeven ervaren muzikanten bestaat die veel plezier uitstralen en waarvan de kern al ruim vijftien jaar een ware chemie vormt. 

Vanaf de eerste klanken van “Thunder Road” tot de laatste noot van “Dancing in the Dark” spatte de energie van het podium af.  Niet alleen de bekende nummers van Springsteen uit de “Born to Run”tijd passeerden de revue, maar ook enkele minder prominente songs werden met verve vertolkt. Dertig nummers in totaal zonder dat de aandacht van zowel de band als het publiek maar één moment verslapte. Eenmaal was zanger Philippi een zin van de tekst kwijt, maar dat loste hij met charme en humor op. 

Niet alleen muzikaal, maar ook qua mimiek leek Philippi als twee druppels water op Springsteen. Vaak is dat een valkuil voor een coverband. Men moet dan extra waken voor geforceerde trucjes, maar dat was tijdens dit optreden geenszins het geval. Zowel Philippi als de band zijn zo professioneel dat het optreden in alle facetten authenticiteit uitstraalde. Iets dat voor een coverband eerder uitzondering dan regel is. Een puike prestatie.

Net als bij de E-Street band is er bij de Bruceband alle gelegenheid voor solo’s en die werden dan ook overtuigend neergezet. Daarbij viel vooral de uitmuntende rol van saxofonist Dr. K op. Een saxofonist als, wijlen, Clarence Clemons pogen te evenaren is geen sinecure, maar hij slaagde overtuigend in die uitdaging. De befaamde, immer kippenvel veroorzakende, saxsolo uit het nummer “Jungleland” kwam bij menigeen emotioneel binnen en ook de favoriete song van ondergetekende, “Racing in the Street”, was reden voor prikkende ogen bij diverse toehoorders. Vooral de samenwerking tijdens dat nummer tussen Dr. K en toetsenist Stan Jansen die, achter de kenmerkende witte vleugel, de sound van Roy Bittan verbluffend goed over wist te brengen, was memorabel. 

Een lovende recensie van een coverband, zonder verder kritisch commentaar, is uitzonderlijk, maar zegt alles over de professionele en enthousiaste muzikanten. Misschien was het aardig om bij enkele nummers een vrouw op het podium te laten participeren, zoals Patti Scialfa die rol bij haar man Springsteen regelmatig vertolkt, waardoor ook het prachtige nummer “If I shall fall behind” binnen het repertoire van de Bruceband ingebracht zou kunnen worden, maar dat is spijkers op laag water zoeken. 

Concluderend kan worden gesteld dat The Bruceband een hoog muzikaal niveau over het voetlicht wist te brengen. Volgend jaar doet de echte “Boss” Nederland aan. Helaas kunnen niet alle fans getuige zijn van zijn memorabele concerten, maar een bezoek aan een optreden van The Bruceband zal dat gemis voor veel Springsteen adepten alsnog sterk verminderen. 

Vrijdagavond 10 juni, Popzaal Gigant