Candy eert Prince in Kanaalconcert

Ze stond op haar zevende al op het podium samen met vader en saxofonist Hans Dulfer, maar vanaf haar negentiende ging ze helemaal haar eigen weg. Ze nam dertien soloalbums op, waaronder het voor een Grammy genomineerde debuutalbum Saxuality en ze werkte samen met grote artiesten als Pink Floyd, Van Morrison, Prince en Maceo Parker. We spraken Candy Dulfer tussen een aantal buitenlandse optredens door over haar nieuwe plaat en de autobiografie die binnenkort uitkomen, over Prince, het wilde rock ’n roll leven en de allesverzengende liefde voor muziek. Aankomende vrijdag staat Candy Dulfer met haar band op het grote podium van de Kanaalconcerten.

Hoe gaat het met je?

,,Het gaat heel goed. Ik ben veel in het buitenland aan het touren en binnenkort komt m’n nieuwe plaat uit. Het wordt een hele persoonlijke plaat, modern, funky en met veel vocalen. En, ook wel heel spannend, begin maart komt m’n boek uit. Eigenlijk is het een soort biografie, waarin ik mijn leven in de muziekwereld beschrijf. Ik weet niet of mensen hele wilde rock ’n roll -verhalen verwachten. Maar, voor mij was het allemaal niet zo wild. Dat valt sowieso in de jazz-scene wel mee. Maar natuurlijk komen wel de beroemde muzikanten waarmee ik heb gewerkt aan bod. En daar zitten wel hele bijzondere verhalen bij.’’

Waar was je toen je hoorde dat Prince was overleden en wat deed het met je?

,,Het was heel bizar en heftig. Ik hoorde het een half uur voordat ik moest optreden in Duitsland. Sinds de jaren met Prince zijn er bij mij ook altijd veel Princefans in de zaal, dus ik moest er wel wat over zeggen op het podium. We waren allemaal in tranen, het publiek, de band en ik. We hebben elkaar als het ware getroost. Maar we moesten wel door, dat heb ik van Prince geleerd. We hebben die avond geen covers van Prince gespeeld, wel een stuk uit Purple Rain. Ik heb er daarna voor gekozen om niet in televisieprogramma’s te gaan zitten en ook geen tributes te doen. Het voelde gewoon niet goed en ik heb rondom zijn dood genoeg fake emoties gezien. Ik wil hem blijven eren door gewoon keihard te knallen op het podium.’’

Je plaatst regelmatig berichten over de situatie in de wereld. Maak je je zorgen?

,,Ik vind de wereld wel hard geworden en het is nooit leuk om te zien dat het eigenlijk helemaal niet zo goed gaat. Ik vind oprecht dat er groepen mensen zijn die niet zo goed behandeld worden. Er is ook veel onderhuids racisme. Ik tour met allerlei muzikanten uit allerlei culturen en dan kom ik het helaas ook vaak tegen. Ik probeer dat af en toe te melden. Niet te vaak, want dan wordt je een zeur. Volgens mij moeten we wat beter ons best doen om met z’n allen samen te leven. Muziek kan daarin ook een rol spelen door te verbroederen.’’

Je deed dit jaar ook samen met je vader Hans een tour in Japan?

,,Ja, dat was helemaal te gek. Mijn vader gaat ieder jaar naar Japan en hij is daar waanzinnig populair. Ze noemen hem daar Big Boy. Het was voor ons allemaal heel emotioneel om te zien hoe blij die mensen helemaal aan de andere kant van de wereld werden van het weerzien. Het was ook bijzonder om weer samen te spelen, want mijn vader is een hele grote inspiratiebron voor me. Altijd geweest. Niet alleen muzikaal, hij heeft me in alles gestimuleerd. Het is eigenlijk heel grappig, want hij is natuurlijk een ouwe macho uit Amsterdam. Maar eigenlijk heeft hij me heel feministisch opgevoed. Jij kan alles, het maakt niet uit wat anderen vinden.’’

Wie hebben jou muzikaal geïnspireerd?

,,Poeh, dat zijn er veel. Vaak muzikanten waar ik mee samenspeel. Allereerst m’n vader. Maar natuurlijk ook Prince, Van Morrisson en Pink Floyd. Maar ook Chaka Khan, Miles Davis en D’Angelo. Tegenwoordig vind ik het te gek dat de jonge generatie muzikanten helemaal niet meer in hokjes denkt. Allerlei stijlen, dwars door elkaar en met een enorme energie. Als ik dan tegen zo’n muzikant zeg, da’s best retro. Dan zeggen ze, dat weet ik niet mevrouw, ik vind het gewoon mooi.’’

Waar ben je echt trots op?

,,Ik ben nog altijd verbaasd over de dingen die me in m’n leven overkomen, dus trots is misschien niet helemaal het goede woord. Ik ben wel altijd mijn eigen weg gegaan en trouw gebleven aan mijn muziek. Dat lijkt makkelijker dan het is, want iedereen vindt wat van je en wil je een kant op duwen. Ik heb altijd hard gewerkt en soms tours moeten doen in een lekkende stadsbus. Maar als het dan lukt dan is dat geweldig. En natuurlijk ook de nummer 1 hit met Lily was here en de optredens met Prince in Amerika. Ik probeer ook oog te hebben voor jong talent. Niet dat ze het zonder mij niet redden, maar ik kan ze soms net dat ene duwtje geven. Net als Rosa King dat ooit bij mij deed.’’

Ergens spijt van?

,,Ik zou nu minimaal honderd dingen anders doen. Ik zou misschien willen dat ik nog wel meer voor de muziek was gegaan. Nog beter was geworden. Soms denk ik dat ik te lang veel te meisjesachtig ben geweest, terwijl ik ook gewoon in een spijkerbroek op het podium puur voor de muziek had kunnen gaan. Ik was, zeker in het begin, best heel verlegen en onzeker. Maar echt spijt van dingen heb ik niet.’’

Je bent muzikant, bandleader, was DJ en presentator, zat in de jury van de X Factor en bent net een eigen webwinkel begonnen. Wil je graag verschillende dingen doen?

,,Van huis uit heb ik veel energie. Hard werken is mij altijd bijgebracht. Mijn vader is 75 en staat ook nog steeds op het podium. Ik vind het geweldig om creatief bezig te zijn. Muziek, mode, fotografie, ik wil gewoon allerlei dingen doen die ik leuk vind. Natuurlijk is geld verdienen ook een motivatie. Door mijn andere inkomsten, kan ik de muziek zuiver houden. Ik wil mijn muzikanten een fatsoenlijk salaris kunnen betalen en daarmee een goede werkgever zijn. Maar de angst om muzikaal niet te kunnen doen wat ik wil is misschien toch wel de grootste drijfveer.’’