Collecteren

Het aantal collectanten in Apeldoorn stijgt vooral zo rond een uur of half zes in de middag. Op het moment dat je net de aardappels aan het koken bent, het vlees nog tien minuten moet en de honden nog wel een uurtje kunnen wachten. Daar staat er weer een, je hoort het aan het belletje van de voordeur, beschaafd en niet opdringerig. Met een kaartje met pasfoto aan de voorkant en met een indrukwekkend, ‘goedemiddag meneer, mag ik een momentje van uw tijd’. Een openingszin die zo ontwapenend klinkt dat je gelijk op zoek gaat naar wat munten in je broekzak en verder niets wil horen. Maar het wordt teveel, daar kan geen broekzak tegenop. Eerst probeerde ik het met, ‘oh, maar daar betaal ik al jaren voor’. Soms lukte dat, vaker niet en daar kwam het verhaal over dat het allemaal zo belangrijk is. Nu doe ik het anders, uitnodigend haal ik de collectant binnen en zeg, ‘leuk dat je komt, kun je gelijk een hapje mee eten, over tien minuten is het vlees klaar’. Laatst zaten er elf collectanten in de kamer, van de ‘Vereniging tot bescherming van de inheemse goudvis’ tot de ‘Stichting bent u ook zo tegen de collectant’. De stemming was opperbest, ze waren aan het collecteren onder elkaar.