De last van Bloemetjesjurk en Ruitjeshemd

Vrijdagmiddag, ik nip aan een verse latte macchiato bij het Apeldoorns koffiehuis in de Korenpassage. Bladerend door de verse Eigen en me verheugend op het aanstaande stadsfeest, zie ik twee bekenden aanschuiven aan het tafeltje naast me. Bloemetjesjurk en Ruitjeshemd. Dat wordt luisteren en smullen dacht ik, ik voel een blog aankomen. Een eerdere blog, waarbij mijn luistervinkerigheid mij kwam te staan op een flinke reprimande van ene Sandra Verlinde- waar is zij gebleven- in het achterhoofd, deed mij twijfelen om weg te lopen. Maar mijn nieuwsgierigheid won het van de angst voor mevrouw Verlinde.

En dus mocht ik getuige zijn van een zeldzaam gekwaak over  geluidsoverlast op het Leienplein. Van Ruud van den Bosch van Ian’s Pub die zich niet aan de regels houdt, van lawaai en gedoe op het enige echte evenementenplein van de binnenstad. Tja, Ruitjeshemd daar zeg je wat. Evenementenplein en binnenstad. Reuring dus. Het bleek dat Ruitjeshemd in de buurt was komen wonen en vond dat het plein in zijn algemeenheid en Ian’s Pub in het bijzonder teveel lawaai veroorzaakte. Gek, want de pal boven de pub wonende Peter heeft nergens last van. Nou moet je als je rust wil dus niet in de binnenstad gaan wonen en al helemaal niet in de buurt van het Leienplein. In de stad en op het Apeldoornse evenementenplein moet je over dingen als zo nu en dan lawaai heen kunnen stappen. Bovendien blijkt maar weer eens dat overlast een persoonlijk ding is en een ieder, ook Ruitjeshemd, dat op zijn eigen manier ervaart. Uiteraard gaat het te ver als ze voor je deur aan het knokken slaan, in je brievenbus piesen of je ruiten ingooien. dat heeft met fatsoen te maken. Geluid, dat hoort bij een stad, maakt haar levendig en boeiend. Daar moet je niet over zeuren. (foto: Peter Vroon)