Een heel aangename zaterdag

Het terrein ligt er zaterdag om een uur of 12 stilletjes bij. Het Beekpark is wél heel schoon: het enige wat op de grond te vinden is, zijn de roodbruine herfstbladeren. De organisatie heeft de weinige plastic drankbekertjes die het vrijdagavondpubliek naast de prullenbakken gegooid heeft, keurig opgeruimd. “Ik ben trots op de Apeldoorners”, zegt Guido de Vries van de organisatie. “Ze maken erg weinig troep en ze respecteerden het sluitingstijdstip gisterenavond.”

Het is al 13.30 uur als het Woodsterrein pas een beetje vol begint te lopen. Mensen slenteren. Velen met volle plastic boodschappentassen. Een vuurspuwer/goochelaar loopt zenuwachtig rond. Hij treedt op in een tent, maar het publiek weet hem niet te vinden. Af en toe doet hij een trucje buiten en zegt met een enge vervormde stem tegen de kinderen dat ze vooral de tent binnen moeten lopen. Het helpt af en toe. Meer en meer mensen weten het terrein te vinden. Mede gelokt door rookpluimpjes van de kampvuurtjes her en der en de vreselijk mooie bluegrassmuziek van Sparrowfalls. De band doet ook een paar akoestische nummers buiten de tent. En zie: de sfeer begint! Kinderen dansen; hun ouders klappen mee.

Wie zijn neus volgt komt plotseling in een apart wereldje. Een prehistorisch kampje, geheel opgericht door mensen van het Haps-project, waar boven een vuur een wild zwijn aan het garen is. Er staan likkebaardende mensen bij, maar af en toe hoor je ook: “Bah, wat eng….”. Zoveel mensen, zoveel smaken. En dat is nou net waar het Rootsfestival in voorziet: een festival voor jong en oud. Met een wel hele lage drempel en natuurlijk voor elk wat wils. De schemering begint met een prachtige meidenband. Mét mooie meiden. Eén van de afsluiters: de popquiz werd heel goed bezocht. We zijn allemaal benieuwd wat vandaag brengt…