Een column vanuit Oost-Kapelle. Een weekje vakantie met mijn dochter, haar twee kinderen van 4 en 1, mijn partner en “ons” kleinkind van 8. Genieten maar tegelijkertijd een gevoel van betrekkelijkheid, weemoed, verdriet, niet te bevatten emotie.
De gesprekken gaan niet alleen over vakantie, verleden en persoonlijke toekomst. Rode draad is de zorg die we hebben. Misschien onze laatste zorgeloze zomer?.
Nooit gedaan op vakantie, elke dag een krant kopen, soms Trouw en de Volkskrant tegelijk. Krant uitverkocht, dan maar in vredesnaam de Telegraaf. En maar filosoferen en het nieuws duiden. Ben ik een doemdenker, een pessimist. We maken ons werkelijk zorgen. Termen als “ hybride oorlog”, “koude oorlog 2.0”, Syrië, Hamas, einde van de fragiele stabiliteit, terrorisme, kalifaat, “de vijanden van Amerika worden de vrienden van Rusland”, antisemitisme. Destabilisatie al om. Misschien onze laatste zorgeloze zomer?.
Woensdag, 16.00, nationale rouwstilte, die is aan ons voorbij gegaan, ik weet niet meer wat we toen deden, maar het is aan ons voorbij gegaan. Diezelfde avond, 19.57, op de parkeerplaats van de camping, Radio 1, luisterend naar een emotioneel stuk muziek, we hebben met zijn drieën gesnikt en gehuild en elkaar omhelst.
Opa, Oma, Mama, waarom huilden jullie, is er iemand dood?
REACTIES