Gigant Classics: Robin Trower

Een concert van Robin Trower in Gigant. Voor menig, vooral de wat oudere muziekliefhebber smullen natuurlijk. Trower werd in de jaren zeventig bekend als gitarist van de Engelse band Procol Harum. Daarna volgde een lange solocarrière die meer dan twintig albums met onvervalste bluesrock  opleverde. Trower werd vaak vergeleken met Jimi Hendrix. Wat mij betreft niet altijd terecht. Daar waar Hendrix toch vooral bekend werd door zijn rauwe composities en dito gitaarspel wist Trower altijd weer de balans te vinden tussen rauwe bluesrock en mooie gitaristische blues georiënteerde soundscapes.

Afgelopen zondag in Gigant werd duidelijk dat de oude meester – hij is inmiddels 66 – die combinatie van stijlen nog steeds beheerst. Nog altijd met niet meer dan drie muzikanten want na Procol Harum speelde hij zelden met meer dan drie man op het podium. Dikke bluesrock nummers werden afgewisseld door mooie gedragen composities. Ogen dicht en smullen dus.

Een dingetje moet toch gezegd. Het ging hard, belachelijk hard. Nooit eerder ging het in Gigant zo hard. Trower had een eigen geluidsman bij zich die wat mij betreft zo bij het afval kan. Niet alleen mankeerde de man iets heel ergs aan zijn oren. Ook zijn ogen deden het blijkbaar niet zo goed meer. De vele priemende, soms boze blikken uit de zaal leek hij niet te zien. Jammer dat zo’n amateur het concert van zijn echte glans ontdeed. De fans die soms van ver buiten Apeldoorn waren gekomen beten zich er wel doorheen. Ik hield het na 5 kwartier met een vette piep in de oren voor gezien. En dat lag niet aan de kwaliteit van Trower en zijn band. Die was dik voor elkaar. (foto: Peter Vroon, wel met oordopjes)