Het licht blijft nog heel even aan bij De Brugwachter

,,Je moet er niet te lang bij stilstaan,” zegt een serveerster tussen de bedrijven door. Het is de tip van de avond, waar verdriet en plezier met elkaar verweven zijn. Er is dan ook weinig tijd om ergens bij stil te staan. Het is een drukke avond bij De Brugwachter, en terecht: Het is de laatste avond en wie wil pakt die nog even mee. Het is gezellig, maar melancholisch. Eigenaresse Nel Koot heeft het er niet makkelijk mee.

Restaurant De Brugwachter heeft er 15 jaar op zitten, bijna 16. Er zit veel emotie in de zaak. Het overlijden van Nels man Willem die het restaurant ooit samen met haar begon. Het komen en gaan van alle medewerkers en gasten. Alle bloed, zweet en tranen die in het restaurant zijn gestoken.

,,Veel gasten hebben hier hun hoogte- en dieptepunten ooit gevierd, en daar waren wij altijd bij. Om ze zich thuis te laten voelen”, vertelt Nel Koot. ,,Gasten die hier hun trouwerij vierden, of een condoleance hadden. Een verjaardagsfeest. We probeerden altijd om ze zo goed mogelijk te bedienen, alsof het je eigen condoleance was,” vertelt Nel. Ze kijkt terug op een mooie periode, vindt ze. Het afscheid valt haar dan ook zwaar. Toch staat ze achter haar keuze om te stoppen met de Brugwachter. ,,Ik kan het fysiek niet meer aan.”

,,De eerste keer dat jij hier was, was je nog zo klein”, zegt Nel terwijl ze haar hand net iets onder haar knieën houdt. De dochter van vaste gasten staat trots tegenover Nel, inmiddels een halve kop groter dan zij. Het is duidelijk: Niet alleen Nel Koot en haar medewerkers vieren een afscheid, ook haar gasten komen gedag zeggen tegen vijftien jaar Brugwachter, en sommigen zijn er minstens evenveel mee vergroeid. Niet alleen de gasten: Oud-medewerkers hebben hun vrije avond opgegeven om nog één keer te werken voor De Brugwachter. Het is ook daarom een feest van herkenning en saamhorigheid, waardoor het einde van De Brugwachter nog ver weg lijkt te zijn.

Op=Op

Het is op=op vanavond. De tournedos en borden carpaccio zijn zorgvuldig geteld en vliegen de keuken uit. Het restaurant zit vol. Intimi, oude bekenden, oud-medewerkers, vaste gasten en vrienden doen hun best om de vriezers leeg te eten. Oude en nieuwe collega’s staan zij aan zij met passende T-shirts: ‘Lieve gast… We hebben van u genoten’. Het is een laatste dank aan iedereen die De Brugwachter heeft bezocht. Met zanger Tom van Zevenbergen die klassiekers zingt is de avond een stuk lichter, ook al gaat het licht uiteindelijk toch echt uit.

,,Ik zette vandaag de auto op de parkeerplaats en liep naar binnen, waar mijn personeel al voor mij klaarstond. Dat is wel emotioneel ja. Dan wordt het ineens even heel werkelijk: Dit is de allerlaatste avond”, vertelt Nel. Desondanks is zij vastberaden om van de avond een viering te maken, niet zozeer van het einde maar van de mooie jaren die De Brugwachter gehad heeft. En dat lukt: Er wordt gedanst, gezongen, gevierd en gedronken.

Van Zevenbergen weet het goed samen te vatten met André Hazes’ Bloed, Zweet en Tranen: ,,Vrienden, dag vrienden, de koek is op.” Om dat op te volgen met een, vooral door het personeel luid gezongen ,,You never walk alone.”