Honky Tonk Wyman is altijd leuk

Bill Wyman en zijn Rhytm Kings. Al jaren speelt de stille ex Stones bassist met een vaste groep muzikanten op de Nederlandse podia. Afgelopen vrijdag in Gigant. Ik zag de band de laatste jaren drie keer en het leuke is dat je nooit precies weet wie er op het podium staan. Wat je wel weet is dat het zonder uitzondering altijd heel goede muzikanten zijn. Zo kun je Albert Lee verwachten of Peter Frampton, Georgie Fame of Mike Sanchez of allemaal tegelijk.

 Wyman, stoïcijns als altijd, lijkt het allemaal van een afstandje te bekijken. Als je goed kijkt zie je dat hij het wel degelijk erg naar zijn zin heeft. Een beeld dat werd bevestigd door Stentor verslaggever David Levy die Wyman pas geleden in Londen interviewde. Zelden zie je muzikanten zo ontspannen op het podium staan. Grapjes makend, zowel muzikaal als onderling en met het publiek. Met het bijzonder vermakelijke saxofoonduo Frank Mead en Nick Payn voorop. Mijn vrouwelijke gezelschap wilde die Payn zelfs zo mee naar huis nemen. Dat vond ik wat ver gaan, maar leuk was hij zeker. Ik zag de schijnbaar onafscheidelijk heren met andere bands en ook daar waren zij de slagroom op de taart van vermakelijkheid.

 Plezier maken, daar gaat het bij Bill Wyman’s Rhytm Kings om. Misschien komt het omdat de heren, mede gezien hun gemiddelde leeftijd, zo ongeveer alles al wel een keer gezien hebben en het echte plezier maken nu voorop staat. Hoe dan ook, het maakt een optreden van de Rhytm Kings altijd een leuk, ontspannend en muzikaal zeer verantwoord uitje. Dat het repertoire niet altijd even verrassend is nemen we graag op de koop toe. Wyman heeft in eerdere interviews wel eens gezegd dat na jaren Stones nummers spelen, het wel eens tijd werd om die nummers te gaan spelen die hij leuk vindt. Al kon hij het vrijdag toch niet laten om in de toegift met een Stones nummer te eindigen. Honky Tonk Women, hij had geen betere afsluiter kunnen kiezen.  (Foto’s uit 2009 van Peter Vroon)