Horeca Brinklaan in zwaar weer

Echt vrolijk word je niet tijdens zo’n wandeling over de Brinklaan. De winkels lijken leger dan voorheen en zeker door-de-week knokken de stoelen van de horecabedrijven om een man/vrouw. Dipu Molla, die aan de Brinklaan een Indiaas restaurant bestiert draait er niet om heen. ,,Ik maak mij grote zorgen.’’ Zijn collega van Bonito (tapa’s) aan de overkant is nog somberder. ,,Deze straat is dood, meneer.’’

Het Italiaanse eethuis Vesuvio is dichtgespijkerd. Winkel Zeeman is naar elders vertrokken, de Op=Op Voordeelshop is met de leegverkoop bezig. Langzaam maar zeker slaat de verloedering toe. De loop is voor een groot deel uit het straatje. Dichterbij de Hoofdstraat neemt de reuring stapsgewijs wat toe.

Op papier is de halve wereld er door een winkel of restaurant vertegenwoordigd. Van Griekenland tot India, van Spanje, tot het Verre Oosten. Maar als we Dipu Molla van het wereldrestaurant Fijn Bourgondië mogen geloven zit de klad er al zo’n anderhalf jaar in. ,,Ik heb mijn keuken boven en heb zo een goed uitzicht over de Brinklaan. Je ziet het leger worden op straat. Dat gaat niet alleen voor mij op, maar ook voor mijn overburen en naast mij de Aziatische supermarkt.’’

Dipu Molla heeft er betere tijden gekend. De man die Bangladesh in de jaren negentig verruilde voor Nederland deed in Apeldoorn met zijn restaurantje Moon Sky goede zaken in de Hoofdstraat nabij het Caterplein. Om uit te kunnen breiden verkaste hij drie jaar geleden met zijn Indiase keuken  naar de Brinklaan. Maar na een jaar ging het minder en in die neergaande spiraal zit hij nog steeds. Een merkwaardige move ten spijt. Op aanraden van een kennis maakte hij van zijn zaak een vreemd soort wereldrestaurant door er het predicaat Bourgondië aan toe te voegen.  Maar een coq au vin staat niet op de kaart net zo min als een boeuf bourgignon. Leg dat maar eens uit aan potentiële klanten.

Dipu begrijpt de ontstane verwarring nú wel. ,,We bedoelden met Bourgondië vooral gul en levenslustig. Maar negentig procent van mijn omzet bestaat uit  Indiase gerechten.’’ Dankzij caterings-activiteiten is hij niet kopje onder gegaan,  het water staat ‘m inmiddels wel tot aan de lippen.

Overleven

De reden van die vrije val? ,,Ik denk dat de verbouwing van de Oranjerie er mee te maken heeft. En het verdwijnen van sommige winkels. Maar er is ook gebrek aan samenwerking in de horeca.’’ Hij zegt wel eens een balletje te hebben opgegooid, maar dat de ieder-voor-zich-mentaliteit overheerst. ,,De meeste bedrijven zijn bezig met overleven.’’

Zo ook Dipu Molla. ,,Ik kan mijn vaste lasten nauwelijks betalen, laat staan dat ik een cent verdien. Ik zou ook de naam van mijn restaurant wel weer willen veranderen, maar dan moet je ook weer in bepaalde zaken investeren. En dat geld heb ik op dit moment niet.’’

Toch zegt hij niet op te willen geven. Hij wil dat de horeca de handen ineen slaat. ,,Ik denk daarbij aan een gezamenlijke proeverij of dat soort dingen. Je moet wel wat doen. Anders gaat het helemaal verkeerd.’’

Niets te doen

Sakis Konstantinidis is het met Mulla eens. Samenwerking is in de ogen van de exploitant van Grieks restaurant Alexandros altijd goed. ,,De binnenstad van Apeldoorn is meer dan alleen de pleinen. Maar je moet wel laten zien dat je er bent. Ik ben hier vijf jaar geleden begonnen in een moeilijke tijd. Maar het was al snel toppie. Nu krijgt de straat te maken met leegstand en dat merk je. De omzet is met vijftig procent teruggelopen. Op de donderdagavond, de koopavond zie je hier niemand meer. Ik heb dan soms ook niets te doen. Dan is er meer personeel dan dat er gasten zijn.’’

Konstatidinis probeert het met allerlei kortingsacties. Zijn zaak stond zelfs enige tijd te koop. ,,Nu niet meer, maar het is moeilijk om los te komen van sites van de makelaar. Ik ben bereid om mee te werken met dingen die we gezamenlijk kunnen doen. Op Koningsdag, maar ook op andere momenten. Er moet wat gebeuren, dat is duidelijk.’’

Veel zorgen

Volgens de restaurateurs gaat het met de dag-zaken in de straat (friet, oosterse snacks en lunches) nog wel goed. En met de Wok. Maar wie in de avonduren zijn brood moet verdienen heeft het moeilijk. Zo ook Nasim Momand van het Spaans gekruide Bonito, tapas&grill. Een hoge huur verdreef hem destijds uit de Van Kinsbergenstraat. ,,Aan de huidige huur die ik betaal en aan de huisbaas ligt het niet. Het is de straat zelf. Ik ben nu een jaar hier en vanaf het begin was het niet goed. Het leeft niet meer. Winkels verdwijnen. Ik maak mij zorgen. Heel veel zorgen.’’

Over samenwerking twijfelt hij. ,,Ik weet niet of dat helpt. Ik probeer van alles en mijn recensies zijn goed. Zowel over het eten als over de bediening. Ergens anders beginnen zit er voor mij financieel niet in. Ik kan alleen maar hopen dat het beter gaat. Hoe dan? Misschien als de verbouwing van de Oranje klaar is. De ingang aan de Brinklaan is dat al.’’

Toch is het niet allemaal kommer en kwel. Want met een dag-zaak (gesloten in de avonduren, koopavonden uitgezonderd) als De Huyskamer gaat alles naar wens. Egbert Termeulen zag zijn omzet vergeleken met vorig jaar zelfs verdubbelen. ,,Mijn filosofie is goed eten en goede service. Dan komen de mensen wel. En als er over samenwerken wordt gesproken en een leuk evenement organiseren  dan vind ik dat een goed idee voor de hele straat.’’