Ik heb gechineesd met Corry Konings

Voor mij geen fusion, rock met een bluesaccent of blues met een rockaccent. Geef mij maar het levenslied van Corry Konings. En laat ik deze in de zeventiger jaren beroemde zangeres ontmoet hebben tijdens één van mijn socialefotografie sessies. Wie kent niet de toppers “Hoe je heette dat ben ik vergeten , Het is allemaal gelogen, Waarom mocht dit niet lang duren, Waar moet ik heen zonder jou, Elke nacht ben ik eenzaam, Wie heeft jou zover gebracht, Mooi was die tijd, Alleen vannacht, Treur maar niet, Het heeft geen zin meer om te huilen, Het is voorbij, Ik wil niet trouwen met jou, Tranen heb ik om jou vaak gehuild, Jij hebt me bedrogen, Mijn stil verdriet, Vaarwel, ik zal geen traan om je laten”

Liedjes die met dronkemanstranen gezongen zijn tijdens mijn “alcoholische periode”, elke bruine wijkkroeg (en er zijn velen bezocht) draaide deze toppers van weleer vlak voor sluitingstijd. Wat een mazzel voor mij om dit idool te mogen ontmoeten. En nog een meevaller, tussen twee optredens in hebben wij samen gechineesd. Om misverstanden te voorkomen: chinees van “sambal bij”, niet “het door verhitting verdampte heroïne opsnuiven”.
Tja, waar heb je het dan over tijdens het eten. Onder andere over allochtonen en asielzoekers, altijd een dankbaar onderwerp. Om het eufemistisch uit te drukken: Corry’s mening is beslist niet zo gematigd als die van mij.

Over haar optreden: Mooi en gevoelig met sfeer voor het publiek. Echte meezingers die – voor zover het publiek hiertoe in staat was – werden meegezongen. Polonaises in de zaal, persoonlijke aandacht voor de fans, en als klapper op de vuurpijl foto’s met haar beeltenis (enkele jaren jonger, dat wel) voor de fans.
Corry bedankt, je hebt de cliënten van s’Heerenloo een onvergetelijke dag bezorgd.