Ik in een bed? Oeff

“Ik sliep vannacht voor het eerst in mijn bed.” Karin vertelt het me met een grote lach. Ze woont nu een paar jaar in haar huisje. Al die tijd heeft ze op de bank in de woonkamer geslapen. “Ja, weet je, ik was bang om weer aan een bed te wennen. Een bed, ja dat is toch gewoon maar luxe. Ik heb overal geslapen in al die jaren op straat. Dat went. En het kan toch zo weer misgaan met me? Dus ik dacht, ik kan beter gewoon op de bank blijven slapen.”

Karin heeft een zwaar leven. Ze is lang verslaafd geweest, was prostituee en jarenlang dakloos. Ze heeft in Engeland gevangen gezeten voor drugssmokkel. Nu is haar leven al weer enige tijd op een ander spoor. Ze heeft een huis, een uitkering en ze gebruikt geen drugs meer. Ze doet vrijwilligerswerk en geeft rondleidingen over de Wallen waarbij ze vertelt wat ze daar heeft meegemaakt.

Ik zou het mensen vaak zo graag toewensen dat hun leven met één grote zwaai weer op een ander en beter pad terecht zou komen. Er zijn genoeg momenten dat ik ook mezelf zo’n ommekeer wens. In de moeilijke tijden in mijn leven is het nooit zo gegaan. De keren dat het roer om moest, was het steeds een lastig proces dat tijd heeft gekost. Hoeveel ik het anderen ook gun, bij de mensen die ik ken, gaat een werkelijke verandering ook steeds stapje na stapje.

Wanneer is er nu precies de ommekeer in het leven van Karin gekomen? Natuurlijk het moment dat ze besloot te stoppen met drugs of de dag dat ze uit de gevangenis kwam, dat waren zeker grote momenten. Maar afgelopen nacht, de eerste nacht in haar eigen bed in haar eigen huis, ook dat was weer een stap. Deze nacht was een stap in vertrouwen dat ze de tijd op straat echt achter zich heeft gelaten, een belangrijke stap..

Column verscheen eerder in Elisabeth nr. 11, 2014