Kerst anders

Ze hangt de laatste bal in de boom en neemt wat afstand. Goedkeurend knikt ze. Nu alleen Lucy nog. Glimlachend pakt ze de haveloze engel, haar eerste kerstcadeau van Kees. Omdat Kees de onschuld van engeltjes nogal eens in twijfel trok kreeg deze engel de ietwat duivelse naam Lucy. Sindsdien fungeert ze als piek. Nog nagrinnikend om hun grappige discussies plaatst ze Lucy op de top van de boom. Kees zou trots op haar zijn. Ze stapelt de lege dozen op en brengt ze terug naar zolder.

Sfeervol

Even later vergaapt ze zich aan stralende gezichten, in mooie feestelijke kleding, aan keurig gedekte tafels, die volgeladen zijn met fonkelende glazen en prachtige gerechten. Alles even sfeervol. Je zou zo willen aanschuiven. Op de volgende bladzijden staat uitgebreid vermeld hoe je dit allemaal kunt bereiken in je eigen huiskamer. Ja, ja. Dit jaar valt er door dat akelige virus weinig te vieren. Marion en Walter zullen niet gezellig komen eten op Eerste Kerstdag, jammer hoor. En haar twee kleindochters zal ze dit jaar ook moeten missen. ‘Ahum!’, klinkt het opeens.  Ze kijkt verschrikt op uit haar tijdschrift en probeert te ontdekken waar het geluid vandaan kwam. ‘Hierboven!’ Dan ziet ze dat Lucy met twee armen heen en weer zwaait om haar aandacht te vangen.

‘Ben jij dat, Lucy?’

‘Dat zie je goed. We moeten praten.’

‘Waarover dan?’

‘Over Marion. En Walter. En die twee meiden.’

‘Ze komen niet dit jaar. Corona hè. Ben er zo verdrietig van.’

‘Jokkebrok.’

‘Wat?’

‘Je jokt. Je vindt het niet erg.’

‘Wat zullen we nou krijgen?! Natuurlijk wel! Dat is toch veel te gezellig?!’

‘O ja? En vorig jaar dan?’

‘Vorig jaar?’

‘Met die bakjes…’

‘O ja, dat Marion haar eigen eten meenam in bakjes bedoel je? Ja, dat was wel een beetje jammer van mijn hazenrug.’

‘Waar je twee dagen voor in de keuken had gestaan.’

‘Nou ja…’

‘En Walter met zijn reis-app…’

‘O ja, dat hij de hele dag op die app zat om te kijken of ze wel met vakantie konden de volgende dag, hoe het met het weer en de wegen stond.’

‘Gezellig.’

‘Nee, niet echt, ik werd er gek van. Hij zag niet eens welke goeie wijn ik voor hem gekocht had. Maar de meisjes waren wel lief vorig jaar toch?’

‘Héél lief, je hoorde ze niet. Zij jou trouwens ook niet. Door die koptelefoons. En wie aten ook alweer alle grootste chocolaatjes het eerst op?’

‘O ja, dat was ook wat.’

‘Dus?’

‘Dus wat?’

‘Dit jaar? Zitten sippen dat ze niet komen? Of…?’

‘Of wat? Lucy?’

Lucy zwijgt in alle talen, haar armen stijf over elkaar geslagen.

Lichtelijk onthutst voelt ze zich. Wat moet ze aan met deze coronakerst? Ze kan toch niet zomaar niets voor haar gezin doen? Geen deftige gerechten, geen mooie kaarsen, geen tafelkleed met bijpassende servetten. Opeens krijgt ze een helder idee. Eerst bakt ze een flinke stapel kerstkoekjes met wat extra vanille-essence er in. Daarna breit ze vier kerstsokken en doet de koekjes in de sokken. Zorgvuldig maakt ze er een mooi pakje van. Met haar zwierige handschrift wenst ze haar gezinsleden hele fijne feestdagen en schrijft het adres van haar dochter op het pakje. Ze brengt het direct naar het postkantoor, hiermee is haar geweten weer aardig gesust.

Kerststress

Op Eerste Kerstdag ligt ze in een slobbertrui languit op de bank te smullen van een heerlijke foute film en een grote doos chocolade. Ze heeft zelfs zo’n belachelijke diadeem met twee rinkelende kerstvrouwtjes  in haar grijze haar gestoken. De zogenaamde kerststress mist ze voor geen meter en ze geniet met volle teugen van het nieuwe gevoel zomaar haar eigen zin te kunnen doen. Als kerstdiner warmt ze een grote pizza op en veegt haar vette vingers aan een stuk keukenpapier.

Haar maag is deze combinatie echter niet gewend en om erger te voorkomen wil ze snel wat laxeermiddel innemen.  Even verbaast zij zich over de plaats van de vanille-essence in haar badkamerkastje en het laxeermiddel in het rechter keukenkastje, maar al snel nestelt ze zich weer op haar bank voor de volgende film. Vrolijk steekt ze haar duim op naar Lucy. Die knipoogt lachend terug. Toch zo gek nog niet, die coronakerst.