K*****zooi

Er zijn van die periodes in je leven waarin kanker alom aanwezig is. Dit is er weer zo een. Snel geteld de laatste maanden zes vrienden of goede bekenden die ermee werden geconfronteerd. Een daarvan hebben we een paar weken geleden in Amsterdam gecremeerd, de anderen zijn of worden behandeld. Het maakt maar weer eens duidelijk dat er dingen zijn waar je geen zak over te zeggen hebt. Het dondert je leven binnen, niks sluipmoordenaar. Ik zie het allemaal om me heen gebeuren, voel de machteloosheid. Ik word daar niet zozeer depressief van maar wel kwaad en gefrustreerd. Ik heb daar zo mijn eigen maniertjes voor gevonden om er mee om te gaan.

Ik praat er veel over, schrijf het van me af en zo nu en dan koop ik een goede fles whisky die ik samen met mijn vrienden soldaat maak. Whisky doodt geen kankercellen maar het is wel lekker en zorgt er in ieder geval tijdelijk ervoor dat ik allemaal weer beter weet te relativeren. Maar ondanks dat alles blijft de wrange analogie met de financiële wereld dat ‘gedane behandelingen geen garanties voor de toekomst bieden’. Dat betekent dat we er dus in lengte van jaren mee bezig moeten blijven. Controles, en daarbij de steeds terugkerende angst of het nog steeds allemaal goed is. Gek zou ik ervan worden of zou het, zoals ik pas geleden iemand hoorde zeggen, wennen?

Ik denk dat er mensen zijn die bij het zien van de kop van dit artikel snel doorklikken. Zo’n eng verhaal willen ze liever niet lezen. Wat je negeert is er niet en dat is lekker, dus laten we leuke dingen gaan doen. Maar is het niet zo dat die dingen alleen maar leuker zijn als je bewust bent van het feit dat het ook anders kan? Ik zie ook dat het leven gewoon doorgaat. Met Martijn in het ziekenhuis zijn er in Gigant nog steeds leuke concerten.  Met of zonder prostaat, Peter Vroon maakt nog steeds mooie foto’s. Met of zonder Paul, the Bottles staan nog steeds op het podium. Gek eigenlijk hè, wij intelligente mensen hebben dus het vermogen onze ellende te parkeren. Dat is een ander woord voor ‘het een plek geven.’

Kanker kent geen goed en kwaad, kanker kent geen gevoel of medelijden, kanker is niet rechtvaardig, houdt geen rekening met status en leeftijd. Kanker kent geen genade. De enige genade komt van de wetenschap en zelfs die heeft niet altijd de antwoorden. “Kankerzooi”. Jan van Essen had gelijk toen hij twee jaar geleden in Artcafé Samsam zijn expositie, waarin hij foto’s van zijn aan kanker overleden vriendin Joke van Zevenbergen toonde, zo noemde. Het kwam hem op forse kritiek te staan. Kon niet, mocht niet, was te erg. Maar kanker is ook erg!

Nu ik dit zo vrij impulsief op zondagochtend opschrijf bedenk ik me ook of  iemand wel op dit verhaal zit te wachten? Kan of wil iemand hier wel iets mee? Ik weet het niet. Het is een beetje wat Eric Clapton ooit zei over Stevie Ray Vaughn: Als hij een gitaar pakt begint er iets te stromen en dat houdt pas op als hij zijn gitaar weer neerlegt. Zo voelt dit ook. Het moet eruit, dit verhaal.

(foto: Peter Vroon)