La Grande Bellezza in Gigant

“De grote schoonheid” is weer zo’n heerlijke Italiaanse film, welke een kijk en luistergenot is. Met absurditeiten waarvan je jezelf afvraagt of het een onderdeel is van het verhaal, of alleen moet bijdragen aan het filmisch geheel.

Het is een Fellini-achtige film die mij deed denken aan La Dolce Vita, met bijzondere mensen in de uitgaanswereld van Rome. De mensen die in de film voorkomen zijn echterover het algemeen geen Dallas-figuren, glad en mooi. Het zijn mensen met een rafelrandje die elkaar opzoeken om elkaar te ontmoeten, te bevestigen en feest te vieren.

De hoofdpersoon Jep Gambardella, is 65 geworden en besluit dat hij alleen nog maar dingen wil doen die hij leuk vindt. Dat hij bij die gedachte opstapt uit het bed, welke hij zojuist deelde met een mooie vrouw, geeft aan dat we zijn “levensvraag” serieus moeten nemen. Dit maakt mij nieuwsgierig naar wat hij leuk vindt. We volgen zijn zoektocht naar het “nog leuke” in het leven, het terugdenken aan zijn gepassioneerde jeugdliefde en uiteindelijk het besluit om het schrijven van een roman weer op te pakken.

De scherpte van zijn dialogen zijn heerlijk, vooral omdat het meeste er onderkoeld uitkomt. Verstilde opnames van nachtelijk Rome en het wandelen in het ochtendgloren, schetsen een beeld van een eenzame en filosofische man. Prachtig en stijlvol geklede levensgenieter. De film doet mij weer verlangen naar de zomer.