Lessen van een bandenkoning

In het smoezelige paleis van de Bandenkoning wacht ik op de dingen die komen gaan. Ondertussen drink ik een kopje koffie. Ingeschonken door de Bandenkoning zelf. De koffie zit in zo’n witte, plastic beker, die je uit milieuoverwegingen bijna nergens meer ziet. Maar de Bandenkoning heeft daar schijt aan. Hij heeft geen tijd om zich met dergelijke zaken bezig te houden. Banden plakken, daar draait het om in zijn leven. 

Een uur geleden belde ik hem. Lekke band. Shit. Daar had ik dus echt geen tijd voor. En zelf een band verwisselen? In mijn stoutste dromen misschien, maar daar had ik nu niet zoveel aan. Er zat maar een ding op; de Bandenkoning bellen. In een klein en onooglijk autootje (met gouden banden, dat wel) kwam hij me redden. ‘Sorry hoor, ik zie er niet uit’, zei ik meteen verontschuldigend, want ik had net gesport. De Bandenkoning vond dat dat wel meeviel en krikte daarmee niet alleen mijn auto, maar ook mijn zelfvertrouwen weer een beetje op. In minder dan geen tijd had hij mijn reservewiel gevonden en niet veel later reed ik achter hem aan naar zijn koninkrijk.

Als de Bandenkoning eindelijk klaar is met mijn auto, vraag ik hem naar de oorzaak van alle ellende. Hij kijkt me ernstig aan. ‘Tja, oxidatie hè’, zegt hij op een toon alsof ik dat zelf ook had kunnen bedenken. ‘Dat geeft vocht rond de banden en dan plok, plok, plok.’ Ik knik begrijpend. Plok, plok, plok. Dat klinkt niet goed, dat snap ik zelfs. Als ik mijn zorgen uitspreek over de enorme hoeveelheid lekke banden die ik jaarlijks heb, biedt de Bandenkoning aan om elke maand mijn banden na te kijken. Service van de zaak. Mijn dankbaarheid neemt inmiddels grootse vormen aan. 

‘Dat is dan vijfentwintig euro’, zegt de Bandenkoning bij het afrekenen. Geen geld vind ik, voor zo’n levensverrijkende ervaring en dat verkondig ik luid. Fijntjes wijst de Bandenkoning mij erop dat vijfentwintig euro voor sommige mensen heel veel geld is. Ik knik beschaamd. Ook deze levensles pak ik mooi nog even mee. Dan is het toch echt tijd om te vertrekken. Ik toeter en zwaai vrolijk naar de mannen in de werkplaats. De Bandenkoning glimlacht. Straks denkt hij nog dat ik het erom doe.