Natuurlijk koken

Soms moet ik, en ontkom ik er niet aan, en of ik nu wil of niet; het is tijd voor een heftig pleidooi voor het natuurlijke koken. Al jaren doe ik dat, dat natuurlijke koken en praat er zelden over, maar nu is er geen weg meer terug. Dat komt omdat vorige week met nogal wat kabaal de dierenambulance de straat in reed. Op zoek naar een loslopend varken, een groot varken, vertelde de dieren-ambulance-broeder me. Ik veinsde belangstelling maar wist allang beter, dat grote varken was Baltimore, mijn varken. Maanden was het me gelukt om het voor de buurt geheim te houden, maar Baltimore had blijkbaar geen zin meer in de geheimhouding en was op slinkse wijze uit zijn verdekt opgestelde hok ontsnapt. Had ik nu daarvoor maanden achtereen knorrend en piepend over het tuinpad gelopen? De buurt dacht werkelijk dat ik het was die dat hinderlijke geluid produceerde, veronderstelde dat het kwam door mijn agrarische achtergrond en dat ik liever op het platteland woonde dan in de stad.

Ik liep verder de straat in en zag dat een van de dieren-ambulance-broeders een spurt inzette en bij van Werven, de gepensioneerde wiskundeleraar, de tuin in schoot. Even later gevolgd door de tweede dieren-ambulance-broeder die onderwijl met behulp van zijn mobiel probeerde versterking te mobiliseren. Plots klonk er een jammerlijk geluid en ik zag dat Baltimore met grote snelheid onder de heg vandaan kwam, zich volstrekt niet kon oriënteren en met dezelfde snelheid via de achterzijde in de ambulance verdween. ‘We hebben hem’, riep een van de dieren-ambulance-broeders en hij smeet met veel kracht de achterklep dicht. ‘Hij is van mij, het is mijn varken’ riep ik. De dieren-ambulance-broeders keken me beduusd aan en een van hen zei; ‘dan heeft u pech gehad, meneer.’ ‘Maar waar kan ik mijn varken ophalen, probeerde ik.’ De dikste broeder grijnsde nu en zei; ‘bij de zelfslachtende slager in Zuidbroek.’