Ongemak: De net-niet handshake

Ongemak zit hem in kleine dingen. Van het allebei dezelfde kant op uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak, tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Want ergens geniet ik enorm van onschuldige, tenenkrommende situaties. 

Tijdens mijn gebruikelijke rondje door de stad kom ik langs een oud-klasgenoot, hartstikke leuk. We spraken elkaar niet dagelijks, maar het is wel iemand die ik altijd ben blijven groeten. Ook ditmaal kwam het tot een ‘confrontatie’. 

Waar het normaal gesproken blijft het bij de standaard teksten zoals: 

“Hey, hoe is het?”

“Lekker man! Met jou?”

“Ook goed, geniet van je dag!”

Niet meer en niet minder. Deze keer zag ik een uitgestoken hand, die ik ‘ff’ niet had voorzien. “Shit, wat ga ik nu doen? Gaat er razendsnel door mij heen. Mijn grootste talent is namelijk ook het veroorzaken van ongemakkelijke situaties, verschillende mislukte handdrukken uit het verleden spoken door mijn hoofd, een soort PTSH: Post Traumatic Stress Handshake. 

Op de middelbare school heeft bijna iedereen een standaard begroeting, een korte hand die eindigde in een boks. Maar nu, bijna vijf jaar later, weet ik niet meer wat de trends zijn. Normaal zie ik dit soort taferelen bij boomers, of wethouders. Die elkaar op de meest ongemakkelijke manier de hand schudden en op de foto gaan. Alsof ze elkaars hand eraf willen trekken. “Dit gaat mij toch niet overkomen? Ik ben toch geen kneus?”

Mijn plan was om te reageren op zijn hand. Maar hij bewoog zijn hand in een soort ‘thumbs up’-houding richting mijn ‘aura’. Hier had ik niet op gerekend, wat moest ik nou?

Ook mijn duim schoot omhoog, alsof we een potje duimworstelen gingen spelen. Op het laatste moment vouwde hij echter zijn vuist dicht, waardoor er een boks ontstond met een opgestoken duim. Daar ging mijn plan. Ongemakkelijk….

Ik vraag me af waarom dit soort situaties mij zo fascineren. Eigenlijk stelt het niets door, maar toch blijft het hangen. Trek ik dit soort momenten aan of overkomt het iedereen? Overkomt het je überhaupt, of roep je het op jezelf af? Momenten zoals deze laten zien dat het leven geen geoliede machine is, maar dat er soms ook zand in de motor komt.

Stiekem kon ik er best van genieten.