Ongemak: Het onlineleven op LinkedIn
Door Kevin van Es
Ongemak zit ‘m in kleine dingen. Van het allebei dezelfde kant op uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Sorry alvast!
Deze week heb ik helaas/gelukkig weinig ongemakkelijke momenten meegemaakt. Buiten een mislukte high five op de tribunes van de Adelaarshorst na de 4-1 in de gewonnen thuiswedstrijd tegen Heracles Almelo om verliep de week eigenlijk best soepel. Toch is er een medium die mijn gevoel van ongemak al tijden triggert. Mijn werkdag begin ik bijna elke dag op LinkedIn. LinkedIn is een online sociaalnetwerksite, actief sinds 5 mei 2003, zakelijk gericht op vakmensen.
Op het zakelijke platform scroll ik geregeld langs onderwerpen voor een artikel, maar vele posts lenen zich ook perfect voor deze column. Van life coaches die een gemiste penalty op het Europees Kampioenschap voetbal gebruiken om mensen hun cursussen aan te smeren, tot ondernemers die dansen in de regen, met quotes als: “Life isn’t about waiting for the storm to pass… It’s about learning to dance in the rain”.
Ik vind het schitterend.
Wat ik me wel afvraag, is hoe zoiets in werking gaat. Zit je dan als volwassen persoon met je partner en kinderen aan tafel om wanneer het net keihard begint te gieten, te vragen of iemand je kan filmen?
‘Schat, het regent. Snel, pak mijn telefoon.’
‘Moet ik kijken hoe laat het weer droog is?’
‘Nee gekkie, ik ga dansen in de tuin. Het is iets voor werk.’
Sta je dan, na afloop van het filmpje je doorweekte sokken uit te wringen boven de wasbak.
Jaloersmakend, zo weinig schaamte voelen. Dat je na het maken van de video hem terugkijkt is logisch, hij is er toch. Maar het moment dat je hem gaat publiceren, dan gaat er iets fout. Gelukkig is LinkedIn verder totaal niet ongemakkelijk. Vaak zie ik spontane foto’s van wethouders die elkaar de hand schudden of teksten over professionele successen. De overdaad aan geforceerde momenten maakt me treurig.
Voor de serie ‘Stage in de Stad’ ga ik ook met van alles en iedereen op de foto, alleen het vragen of iemand mij op de foto wil zetten geeft mij al een enorm opgeblazen gevoel. Ik help ergens twee uurtjes mee in de keuken en ga op de foto alsof ik echt iets toevoeg. En begrijp me niet verkeerd, ik ben zeker niet hypocriet in deze. Mijn foto boven deze column vind ik ook verschrikkelijk, ongemakkelijk en pijnlijk. Maar dat past bij het format, een column over ongemak.