Ongemak: Met de trein naar Frankfurt

Ongemak zit hem in kleine dingen. Van het beide dezelfde kant uitwijken tijdens het passeren van een collega, piepende boxen tijdens een toespraak, tot een totaal misplaatste opmerking tijdens een oer-Hollandse ‘kringverjaardag’. In deze column neem ik jullie mee in ongemakkelijke en schurende situaties uit mijn leven. Want ergens geniet ik enorm van onschuldige, tenenkrommende situaties. 

Vanaf perron 1 op station Apeldoorn vertrekt mijn trein richting Duitsland, Frankfurt am Main om precies te zijn. Even een weekendje cultuursnuiven (bier drinken) in ‘Frankytown’. Ik heb mijn treinticket, een etensvoorraad waarmee ik zelfs naar Zimbabwe zou kunnen reizen zonder honger te krijgen, en mijn laptop bij de hand. Niks kan mij gebeuren!

Althans, bijna niks… Op de terugreis van mijn vorige trip naar Duitsland heb ik de hele terugweg moeten staan. Geen probleem voor een jongen van mijn leeftijd, maar ditmaal heb ik nog wat werk te doen. Daarom heb ik bij mijn boeking ook een stoel gereserveerd, nummer 67. 

Bij het instappen klinkt een oproep van de conducteur: “Vanwege een storing ligt ons reserveringssysteem eruit, u kunt plaatsnemen waar u wilt.” Nou ja, ideaal is het niet, maar ik laat mijn reis niet verpesten. Na het uitstallen van mijn spullen plof ik neer op een stoel in een nagenoeg lege coupé, laat de reis maar beginnen!

Zo’n anderhalf uur na vertrek voel ik twee ogen branden. Een vrouw klopt tweemaal op de schouder van haar man en wijst naar mij. Dachten ze dat ik hun verloren zoon was?

De vrouw komt met iets te harde passen richting op mijn stoel af, ‘o jee’, was mijn eerste gedachte.

“Volgens mij zit jij op onze plekken.” zegt de dame met bril en te grote rugtas.

Met het uitleggen van het probleem denk ik de vrouw gerust te stellen. “Het systeem werkt vandaag niet, daardoor vervallen reserveringen. Ik heb zelf ook een plaats ger….”

“Maar dat zijn echt onze plekken, kijk maar,” onderbreekt ze.

Haar partner is minder strijdlustig. “Er zijn genoeg plekken, we gaan daar zitten,” zegt hij, zoekend naar een oplossing.

Hier ging mevrouw niet mee akkoord, vooral mijn ‘grijns’ zorgde voor irritatie. 

Eigenlijk wilde ik best  plaatsmaken, wat kan mij die hele plek verrekken? Maar de opmerking over mijn gezichtsuitdrukking deed me van gedachte veranderen. Hoe ver kan ik gaan? Aan het gezicht van de partner van de woeste treinreiziger kon ik aflezen dat dit niet de eerste aanvaring van mevrouw Boos is. Hij zag de bui waarschijnlijk al hangen. 

En zonder te overdrijven: de halve coupé was leeg. Waarom moest de vuurspuwende dame per se op deze plek zitten? Er wordt om de zoveel minuten in het Nederlands en Duits opgeroepen dat het reserveringssysteem eruit ligt, en dat de reizigers zelf een plekje mogen zoeken. Vanwege de stoom in de oren van mevrouw Boos heeft ze de boodschap niet gehoord. Na een tirade, waarin mevrouw vrij persoonlijk werd, gaf ik het op. 

Waarom kunnen mensen zich zo druk maken over… ja, niks eigenlijk. Het ongemakkelijke element in deze situatie waren voor mij vooral de blikken van haar partner. Hij leek wel door de trein te willen zakken. Ik had met hem te doen, hoe zou ze reageren als hij per ongeluk de suiker in haar koffie vergat? Of wanneer hij het bed ‘s ochtends niet op heeft gemaakt? Of nog erger: als hij de toiletbril niet omlaag doet na het plassen.

Laten we hopen voor meneer dat dit een momentopname was, fijne reis!