Op straat: bloemblaadjes

Hoe vaak denk ik niet: ‘Verhalen liggen op straat!’, zo voor het oprapen. Een tijd terug las ik een boek van Ruth Hogan ‘De bewaarder van gevonden voorwerpen’, over een man die voorwerpen op straat vindt, ze mee naar huis neemt, ze in een kast plaatst en uiteindelijk bij elk voorwerp een verhaal bedenkt. Dit is wel een bijna letterlijke uitvoering van ‘Verhalen liggen op straat’.

Ik vond dit zo’n mooi idee en dat ik besloot het idee over te nemen en er een Apeldoornse versie van te maken. Ik neem echter niets mee naar huis, maar maak er een foto van, zoals ik het aantref op een straat in Apeldoorn, en probeer dan te achterhalen (lees: verzinnen) wat eraan voorafgegaan. Wat vind ik, wie heeft het verloren en hoe kwam dat zo? Vandaag deel 7, met dit gevonden voorwerp: O, o, een kapotte bloem. Wie heeft dit gedaan en waarom?

Blond

Hij zag haar zomaar opeens. Ze zat met een aantal andere vrouwen aan een tafel van een goed bezocht café. De groep lachte hard en aanstekelijk, er was waarschijnlijk iets te vieren. Toen een van de dames opstond om naar het toilet te gaan had hij zicht op een donkerharige jonge vrouw met een sjerp schuin over haar borst, met de tekst ‘Bride to be’. Aha, een vrijgezellenfeestje. En naast de toekomstige bruid, daar zat zij.

Met haar blonde haar in een staartje viel ze niet eens direct op. Ook haar denimblouse stak wat gewoontjes af naast de glitterjurkjes van haar vriendinnen. Ze hield haar hoofd schuin gebogen om te luisteren naar een roodharige krullenbol. Daarna gooide ze haar hoofd in haar nek en schaterde het uit. Precies op dat moment werd hij verliefd. Toen ze opeens zijn kant uit keek en hun ogen aan elkaar leken te haken, wist hij het zeker.

Bierviltje

Maar nu? Hij kon toch niet op haar afstappen en vragen of ze met hem wilde trouwen? Want dat was zeker, ze zou zijn vrouw worden. Ze keek nog eens naar hem en frummelde aan haar linkeroorbel. Hij zag een kleine glimlach. Of wilde hij dat zien? Snel nam hij een slok van zijn bier. Ze keek nog steeds. Was ze nou aan het flirten? Hij kreeg het er warm van. Wat moest hij doen? Hij moest in elk geval iets doen. Hij stak voorzichtig een hand naar haar op. Maar deed dit zo onhandig dat zijn glas omviel!

Zat ze nu te grinniken achter haar hand? Hij lachte ook maar wat stompzinnig en depte zinloos het bier met een servetje. Tot zijn schrik maakte de groep aanstalten om op te staan. Snel schreef hij zijn telefoonnummer op een bierviltje en hield dit omhoog naar haar. Ze knikte. Hij legde het op de hoek van zijn tafeltje en verdween naar het toilet om snel zijn stinkende bierhanden te wassen. Maar net niet snel genoeg want toen hij terugkwam was de groep verdwenen. Het bierviltje echter ook.

Spijt

Twee dagen moest hij wachten. Toen belde ze. Ze wilde dolgraag met hem ergens iets drinken. Ze spraken af, voor dezelfde avond nog, bij een gelegenheid midden in de stad. Zijn handen trilden licht toen hij de verbinding verbrak. Naarstig doorzocht hij zijn kast naar passende en vooral schone kleding. Zijn schoenen poetste hij met een stukje keukenpapier. Wel drie keer deed hij zijn haar en daarna twijfelde hij een kwartier lang tussen drie luchtjes. Toen hij helemaal klaar was om de wereld te gaan veroveren ging zijn telefoon. Even schrok hij: ‘Laat haar niet afzeggen!’ maar hij zag de foto van zijn moeder verschijnen op zijn scherm.

Even overwoog hij de mogelijkheid haar weg te drukken maar kon het niet over zijn hart verkrijgen. Tenslotte was ze pas eergisteren aan haar tweede heup geopereerd en had duidelijk behoefte aan wat aanspraak. Drie kwartier later had hij serieus spijt dat hij opgenomen had. Hij rende zijn appartement uit en snelde naar zijn afspraak. Zijn fietssleutel kon hij van de weeromstuit niet meer vinden dus rende hij het hele stuk. Hijgend en met zijn zorgvuldig behandelde haar voor zijn ogen kwam hij bij het restaurant aan. Te laat. Ze was weg.

Rode krullen

Gelukkig was hij wel zo slim haar nummer op te slaan en hij belde haar. Terwijl hij zich in allerlei toonaarden verontschuldigde hoorde ze hem geduldig aan. “Blijft zit zo?”, vroeg ze uiteindelijk, ”dat je moeder altijd voor mij gaat?” “Nee joh, meer heupen heeft ze niet”, grapte hij slecht. Ze spraken nogmaals af, hij kreeg nog een laatste kans, een simpele pizza in een intiem restaurantje. Onderweg kocht hij een prachtig boeket voor haar. Zijn fietssleutel was nog steeds kwijt, maar hij nam nu de tijd om het hele stuk te lopen.

Onderweg sloeg de twijfel toe. Hij nam een bloem uit het boeket en rukte een voor een de blaadjes er af en prevelde: “Ze houdt van me, ze houdt niet van me!” Steeds als hij met “Ze houdt niet van me” eindigde nam hij snel een volgende bloem. Een spoor van blaadjes en lege stelen achtervolgde hem. Bij de pizzeria had hij niets meer over, de papieren verpakking stopte hij snel in een prullenbak. “Hoi!”, hoorde hij achter zich, “Daar ben je dan eindelijk en op tijd ook nog! Niet zo’n origineel idee van je om je nummer op een bierviltje te zetten maar kijk, het werkt toch!” Toen hij zich omdraaide keek hij een vrolijk gezicht omlijst door een grote bos rode krullen…