Op straat: een dinges

Hoe vaak denk ik niet: ‘Verhalen liggen op straat!’, zo voor het oprapen. Een tijd terug las ik een boek van Ruth Hogan ‘De bewaarder van gevonden voorwerpen’, over een man die voorwerpen op straat vindt, ze mee naar huis neemt, ze in een kast plaatst en uiteindelijk bij elk voorwerp een verhaal bedenkt. Dit is wel een bijna letterlijke uitvoering van ‘Verhalen liggen op straat’. Ik vond dit zo’n mooi idee en dat ik besloot het idee over te nemen en er een Apeldoornse versie van te maken. Ik neem echter niets mee naar huis, maar maak er een foto van, zoals ik het aantref op een straat in Apeldoorn, en probeer dan te achterhalen (lees: verzinnen) wat eraan voorafgegaan. Wat vind ik, wie heeft het verloren en hoe kwam dat zo? Vandaag deel 4, met dit gevonden voorwerp: Iets heel erg vreemds, wat zou het zijn?

Professor

Bertram Wilhelmus Joep  van den Berg was altijd al een bijzonder kind. Door een lichte oogafwijking had hij op jonge leeftijd een brilletje, hetgeen hem al op zijn vijfde het uiterlijk van een professor gaf. Niet alleen zijn uiterlijk, vooral zijn uitgebreide woordenschat en de toepassing daarvan deden regelmatig menig wenkbrauw fronsen. Hij ging elke twee weken met een kruiwagen naar de bibliotheek om een nieuwe lading boeken te halen. Alle informatie dronk hij gulzig in en sloeg het vervolgens, om nooit meer te vergeten, op in zijn interne geheugen. Studenten waren graag bevriend met hem in tijden van examens en het schijnt dat hij onder de naam A.L. Weter in de mobiel van de minister president stond. Niemand keek er dan ook echt van op dat hij uitvinder werd toen hij groot was. Hij vond de meest wonderlijke dingen uit. Dingen waarvan zelfs niemand wist waar het voor diende! Niemand deed hem dat na.

Ding

En laat ik nu zo’n DING gevonden hebben?! Het lag zomaar midden op de stoep. Ik liep langs en dacht: ‘Hè, een ding..’ Toen ik nog eens keek dacht ik: ‘Hè dit lijkt wel een Bertram-Wilhelmus-Joep-van-den-Berg-ding!!!’ Je ziet dat het met liefde en aandacht gemaakt is, zonder dat je het doel herkent. Want wat is het? En waarvoor dient het?

Het is niet helemaal mijn ding zo’n ding, het lijkt me ook geen echt hebbeding, maar daar ga ik geen ding van maken natuurlijk. ’t Is natuurlijk wel een dingetje wat je met dat ding moet, ik zou het onder geen beding een onding willen noemen, maar hé, ieder zijn ding hè. Zoals Bertram zijn ding deed!