Op straat: kerstbal

Hoe vaak denk ik niet: ‘Verhalen liggen op straat!’, zo voor het oprapen. Een tijd terug las ik een boek van Ruth Hogan ‘De bewaarder van gevonden voorwerpen’, over een man die voorwerpen op straat vindt, ze mee naar huis neemt, ze in een kast plaatst en uiteindelijk bij elk voorwerp een verhaal bedenkt. Dit is wel een bijna letterlijke uitvoering van ‘Verhalen liggen op straat’. Ik vond dit zo’n mooi idee en dat ik besloot het idee over te nemen en er een Apeldoornse versie van te maken.

Ik neem echter niets mee naar huis, maar maak er een foto van, zoals ik het aantref op een straat in Apeldoorn, en probeer dan te achterhalen (lees: verzinnen) wat eraan voorafgegaan. Wat vind ik, wie heeft het verloren en hoe kwam dat zo? Vandaag deel 3, met dit gevonden voorwerp: Een kleine kerstbal van plastic, wat doet die in de zomer op straat en wat ging hier aan vooraf?

Schoonzus

Ik snuit luidruchtig mijn neus, mijn broer veegt  een traan  van zijn wang. “Nou, kom op,” zeg ik en sta resoluut op. Mijn broer blijft zitten en schraapt zijn keel. “Eh…Els, als het jou hetzelfde is wacht ik liever nog even op Simone.” Ik trek mijn wenkbrauwen op, slik een bitse opmerking in en knik dan instemmend. Ik heb het niet zo op mijn schoonzus. Simone met haar altijd onberispelijke kapsel, haar immer keurige kleding met nauwkeurig bijpassende accessoires, haar eeuwig afkeurende blik richting mij.

Om me een houding te geven trek ik me terug in het kleine keukentje van ons ouderlijk huis. Ik open en sluit doelloos wat deurtjes. Mijn ogen glijden liefkozend over de oude theepot met het dikwijls gelijmde oor. Van een nieuwe wilde moeder niet weten. Ik zie een stapeltje keurig gestreken en gevouwen theedoeken. “Altijd de hoekjes naar binnen doen hè, zo hou je de kast netjes”, hoor ik haar nog zeggen. Een foto van vader staat tussen de pannen. Zoals in elke kamer van het huis een foto van hem te vinden is. Dat vond moeder gezellig.

Sieraden

“Hoi, laten we maar snel beginnen. Ik kan het overleg van 15.00 uur niet missen”, stormt Simone de woonkamer binnen. Ik kijk op mijn horloge en reken snel uit dat het in tijd van  een half uur moet gebeuren. “Ik stel voor”, zegt ze, “dat Els de hele inboedel neemt en ik de sieraden. Dat zal qua waarde elkaar niet veel ontlopen en samen delen we de opbrengst van het huis. Ik ben voor!” En ze steekt daarbij haar hand op. Ik kijk naar mijn broer en zie dat hij mijn blik ontwijkt. Daaruit maak ik op dat ze dit thuis al besproken hebben. “En wat doen we met de verzameling?”, vraag ik.

Simone werpt een giftige blik op mijn broer, ze was het duidelijk vergeten, en reageert snel: “Die hoort bij de sieraden!” Ik haal diep adem, mijn hoofd is wollig, mijn hart verdrietig, ik ben zo eindeloos moe. “Prima”, hoor ik mezelf zeggen, “Zal ik het voor jullie in dozen doen, dan kun je het morgen ophalen?” Simone kijkt op haar horloge, staat op en roept gehaast: “Top, tot morgen!” Mijn broer staat 2 seconden in tweestrijd, maar kiest het hazenpad en stapt snel bij zijn vrouw in de auto.

Compleet

Dan ben ik alleen in het huis. Het huis waar we zijn opgegroeid en waar ik jarenlang mantelzorg verleend heb. Eerst bij mijn vader, later ook bij mijn moeder. Jarenlang heb ik boodschappen gesjouwd, doktersafspraken geregeld, ziekenhuisbezoeken afgelegd, bedden verschoond, kleding gewassen en gestreken en de altijd beschikbare chauffeur gespeeld. Met liefde overigens, maar het was zoveel fijner geweest dit te kunnen delen met mijn broer en schoonzusje. Maar ze waren altijd ‘druk’ en konden ‘onmogelijk’ tijd vrijmaken.

En nu wil Simone dus de sieraden en de verzameling. Oké, prima! Ik loop naar de slaapkamer om het sieradendoosje te halen en daarna naar zolder om de dozen te pakken. Elk jaar kreeg moeder van vader op hun huwelijksdag een kerstbal. Niet zomaar eentje, maar altijd een met zorg uitgekozen antiek exemplaar. Sommige zijn versierd met echt goud of zilver, anderen zijn versierd met edelstenen. Na 44 jaar is het een indrukwekkende  en zeer waardevolle collectie.

Tas

De volgende dag staat Simone op tijd voor de deur. Ik overhandig haar een plastic tas. “O ja Simone, ik kon niet alle sieraden vinden hoor. Ik denk dat moeder ze verloren heeft of zo, ze was zoveel kwijt de laatste tijd. Misschien heeft ze ze wel weggegeven, kan ook nog. Maar wat ik nog vond zit er in hoor. En wat betreft de verzameling, ik heb er nog wat plastic balletjes bijgedaan die ze altijd in de kerststukjes deed, dan heb je het compleet, oké?” Simone kijkt me bedenkelijk aan maar besluit er niet op in te gaan en grist de tas uit mijn handen.

Ik loop de woonkamer in en ga voor het raam staan. Dan zie ik het gebeuren! Een handvat van de tas breekt af en de kostbare ballen vallen in scherven op de stoep. Hoe kan dat nou? Een plastic zilverkleurig balletje weet te ontsnappen en rolt vrolijk over de stoep.