Queen of Sax Candy Dulfer verdient een langer optreden

Het was full house in de popzaal van Gigant op vrijsag 17 januari. Niemand minder dan “Queen of Sax” Candy Dulfer betrad, met mooi glinsterende zilveren boots aan de voeten, het podium en in haar kielzog volgde haar uitstekende bandleden. Het publiek kwam in grote getale om deze rasmuzikanten aan het werk te zien. De vele oudere jongeren werden daarin niet teleurgesteld.

Muzikaal klonk het optreden als een klok en de performance stond als een huis. Candy werd geflankeerd door twee medeblazers uit Frankrijk en Turkije, toetsenist, bassist, drummer, gitarist en de vocalist met begenadigde stem, Ivan Peroti.

Het geheel was groovend en swingend en de ervaring van de bandleden spatte van de bühne af. Het was desondanks in het begin een uitdaging voor Candy en haar band om het Apeldoorns publiek, dat bekend staat als een zeer kritische kat uit een hoge boom kijkend, voor zich te winnen. Toch lukte dat met verve naar gelang het concert vorderde.

Het optreden was goed, nee heel goed, maar té goed kan ook een kritische noot hebben. Het gevaar bestaat dat het dan te klinisch, te steriel kan gaan klinken. Soms schuurde de gig daar tegenaan. Het klinkt dan heerlijk in de oren, maar mist de verbinding met het gevoel. Het ultieme kippenvelmoment, waar Candy in samenspel met haar meester-gitarist Ulco Bed zo vaak patent op heeft, waren er relatief weinig. De enige echte keer dat de wow factor werd bereikt bij schrijver dezes was de 4,5 minuten durende gitaarsolo van Ulco bij de, door Ivan Peroti geschreven, ballad “The Climb”. Dit nummer was het absolute hoogtepunt van de avond. Het was de enige ballad van het concert en nog een rustpunt had zeker niet misstaan. De stiekeme hoop van ondergetekende dat het meesterlijke stuk “Our house is not a home”, uit 1991, door Gigant zal schallen bleef bij ijdele hoop.

Desondanks was het een muzikaal prima verpozen. De vele liefhebbers van de meer swingende nummers kwamen optimaal aan hun trekken en vooral bij het funkynummer “Pick up the pieces” werden bezoekers, Candy en band een mooie eenheid.

De enige echte dissonant van de avond kwam niet vanaf het podium, was ook geenszins muzikaal, maar organisatorisch. Na de swingende gig van Candy en haar muzikale mannen kwam er nog een feestje in de popzaal voor de meer housende jongeren. Hoewel afwisseling in de programmering van Gigant begrijpelijk is, valt het niet uit te leggen dat een van Neerlands grootste bands, die internationaal ook al jarenlang faam bezitten, opgedragen wordt om uiterlijk 22.00 uur te stoppen. De band werd niet eens in staat gesteld een toegift te houden. Hierdoor leek het geheel een tussendoortje en deze grote omissie van de Gigantprogrammering is uiterst respectloos naar Candy die zoveel betekent voor Neerlands muziek. Een spijtige constatering mijns inziens.

Concluderend kan je stellen dat het een energieke en Funky anderhalf uur was en hopelijk komt Candy met haar uitmuntende band weer spoedig terug voor een langer optreden waar meer plaats is voor een extra ballad en meer tijd voor de unieke interactie die Candy samen met Ulco Bed live vaak zo kenmerkt. Dáárvoor staat de DVD nu aan en dit zie ik maar als de toegift die het prima optreden zo had verdiend.

Gezien op vrijdag 17 januari, Gigant