Sporten is net effe anders met Karina

Na de paralympische spelen ben ik benieuwd geworden naar hoe de gehandicapte sporten in elkaar zitten. In deze serie ga ik 10 weken verschillende sporten bezoeken in Apeldoorn. Niet zomaar een sport, maar voor mensen die mindervalide zijn. Het verbaasde mij enorm dat er zo veel aanbod was in sport voor mensen met een beperking. Hoe voelt het voor de mensen om te kunnen sporten, en hoe denken zij erover? Daar ga ik naar op onderzoek. Vandaag neem ik een kijkje bij Karina.

Wie is ze?

Karina is 43 jaar oud en woont in Apeldoorn. Ze sport elke week 2 keer met haar buddy. Ze heeft deze buddy nodig, aangezien ze visueel blind is. Karina is blind geworden doordat ze, op 21-jarige leeftijd, van de trap op haar hoofd is gevallen.

Vreselijk gevoel

“Voordat ik blind werd, heb ik op verschillende sporten gezeten. Korfbal, tennis en ik deed ook aan wielrennen”, legt Karina uit. “Toen mijn ongeluk gebeurde, viel ik direct in een zwart gat. Ik voelde me vreselijk, wetende dat ik dit niet meer kon doen.” Wel komt ze regelmatig nog met haar oude teamgenoten aan de praat, maar echt op de club weer sporten wordt het niet.

Begeleiding

Bij Running Blind werken ze met buddy’s. Karina vormt een duo met een goede vriendin van haar. “Het werkt als volgt: Karina loopt aan mijn rechterkant, we houden allebei een rood touw vast en dan is het een kwestie van gaan lopen”, vertelt haar buddy, Noa. “Ik merkte dat zij het lastig begon te vinden om niet te kunnen sporten, het was echt haar ding. Vervolgens heb ik research gedaan en kwam ik op deze oplossing.”

Schaamte

Wedstrijden zitten er nog niet in voor het duo. “Dat durf ik nog niet”, zegt Karina. “Ik vind het al lastig om in de stad te gaan lopen, dan schaam ik me toch wel een beetje. Laat staan in een wedstrijd met alle mensen om me heen.” Na dit gehoord te hebben vroeg ik me toch een beetje af waar die schaamte vandaan kwam. “Ja, ik krijg dan toch het gevoel dat mensen je uit gaan lachen, dat ik voor gek sta”, bekent Karina.