Sporten is net ff anders met Jasmijne

Na de paralympische spelen ben ik benieuwd geworden naar hoe de gehandicapte sporten in elkaar zitten. In deze serie ga ik 10 weken verschillende sporten bezoeken in Apeldoorn. Niet zomaar een sport, maar voor mensen die mindervalide zijn. Het verbaasde mij enorm dat er zo veel aanbod was in sport voor mensen met een beperking. Hoe voelt het voor de mensen om te kunnen sporten, en hoe denken zij erover? Daar ga ik naar op onderzoek. Vandaag neem ik een kijkje bij Jasmijne.

Jasmijne

Op manege Pothoven in Beemte-Broekland, rijdt Jasmijne al een enorme poos paard. Jasmijne woont met haar man in Apeldoorn. Ze rijdt mee met de dinsdagmiddaggroep van 4 personen. Helaas mag ze maar eens in de 2 weken rijden, dit komt onder andere door haar spieren. Haar spieren zijn niet sterk genoeg om zonder hulp te rijden, met hulp bedoel ik een korset. Voorheen had ze het ook om haar armen en om haar benen, voor extra versteviging. Als ze valt, ligt ze namelijk een paar maanden uit de running. Het moet dan allemaal herstellen en dat duurt een enorme tijd bij haar. “Mijn lijf laat bij tijd en wijle mij soms wel maanden in de steek”, legt ze uit. Ondanks alle tegenvallers blijft ze paardrijden.

Een lange weg begaan

“Doordat ik paardrijd kan ik nog 10 jaar lopen, anders had ik al in een stoel gezeten.” Sinds kort heeft Jasmijne er nu ook iemand naast lopen. Dat komt omdat zij met de linkerkant van haar lichaam niet aan kan sporen en kan klemmen. Dat is het gevolg van een breuk, verbrijzelde enkel en ook nog eens haar knie die niet helemaal goed werkt. Daarom heeft zij, samen met de vrijwilligers, op een gegeven moment voor veiligheid gekozen.

“Eerder heb ik ook gewoon meegereden in de selectiegroep. Stappen en draven. Ik heb ook nog een keer een gallopje gedaan.” Dat hield ze vol, totdat de pony de andere kant opging en bij het hek in één keer tot stilstand kwam. “Toen ben ik er dus afgeklapt en hebben we toch besloten een stapje terug te gaan. Dat vond ik in het begin enorm moeilijk. Eerder kon je dan nog benoemen dat je in de selectiegroep zat, toen klonk het echt nog gaaf.”

Ontspannend

“Ik merk dat als ik op het paard zit, dat ik mezelf echt kan ontspannen en echt aan het genieten ben.” Het liefst zou ze veel vaker willen rijden, maar vanwege het geld en haar lichaam gaat dat niet. “Ik vind het enorm jammer dat ik geen eigen paard kan betalen, dus moet ik extra genieten van deze momentjes om de 2 weken!”

COVID-19

De afgelopen 10 maanden heeft ze door het virus geen lessen gehad. Hierdoor is ze enorm achteruit gegaan. “Ik ben zo hard achteruit gegaan, dat ik nog geen 1600 meter op de loopband kan lopen. Ik ben daarom ook zo blij dat we ein-de-lijk weer mogen beginnen!” Maak van de 10 maanden maar 11, want toen het eindelijk weer mocht, waren de vrijwilligers 3 weken op vakantie. Dat was enorm balen. “Op mijn eerste les was ik niet te genieten.”

Sonja, coördinator bij manege Pothoven, merkte dat dit voor meer ruiters gold. “Er waren zoveel ruiters die het mistte. Dat ik gebeld werd, op Messenger berichtjes kreeg, mailtjes van: ‘Wanneer kunnen we nou weer beginnen? Kunnen we alweer paardrijden?’”, vertelt ze. “En dan was er weer een persconferentie geweest en begonnen ze: ‘Ja, nu kunnen we toch wel!’ Dan merk je gewoon wat het doet met die mensen.”