Tot in de ziel geroerd door ‘Kern’ van Stef Bos

Natuurlijk kende ik ‘Papa, ik lijk steeds meer op jou’. Verder was het repertoire van Stef Bos mij niet zo bekend. Ik was totaal niet voorbereid op deze overweldigende avond.

Mijn man heeft meerdere voorstellingen van Stef Bos bezocht en is een fervente fan. De kracht van Bos is dat hij zijn nummers iedere keer weer anders vormgeeft, zodat het iedere keer weer nieuw lijkt. Ook de uitvoering van ‘Papa’ is na ruim 25 jaar meegegaan met de tijd. Daarom blijft het verrassend en verfrissend. Aldus mijn man. Dan laat ik me verrassen, dacht ik.

Op zoveel verrassing had ik ook weer niet gerekend. Aan het einde van de avond was ik totaal onder de indruk. Muzikaal is het top. Stef heeft een uitstekende band met een heerlijke sound, goed op elkaar ingespeeld. De gitaarsolo’s van René van Mierlo moet ik noemen, erg van genoten. Ook Stef zonder band, alleen op het podium achter de vleugel, is indrukwekkend. Dan merk je wat een veelzijdige muzikant hij is. Met zijn diepe sonore stem, waarmee hij mooi verhalend zingt, vervoert en ontroert hij, betovert hij mij.

Het is niet alleen de muziek waar ik van geniet. De teksten van Stef zijn taaljuweeltjes met enorme diepgang. ‘Het onzingbare zingen, het onzegbare zeggen’. ‘Ons leven is een sprong in een rivier van tijd’. ‘Alles wat wij zien is wat wij dromen in het hoofd waarin wij wonen’. ‘Soms moet je weggaan om te leren blijven’. ‘Je vindt jezelf terug in de ogen van een ander’. ‘Alles zien vergaan en toch geloven in wat blijft’. ‘Lichter worden met de jaren tot er niets meer overblijft dan de kern.’ Flarden van de poëtische zinnen die je de hele avond om de oren vliegen. Voor het eerst in lange tijd heb ik achteraf de CD gekocht, alleen al voor die krachtige teksten.

Waarom raakt het me zo? Waarom biggelen dikke tranen bijna de hele avond over mijn wangen? Stef raakt mij op aspecten van mijn verleden, heden en toekomst. De geboorte van kinderen, mooie en gebroken relaties, ervaren midlifecrisis, je eigen naderende dood, het huidige geluk. Mijn eigen zoektocht naar zin en onzin, die milder lijkt te worden met het verstrijken der jaren. ‘Ik loop achter in de rij en het landschap trekt zo traag voorbij als wij dat zelf willen. Achter ons is ruimte en schoonheid, en als wij willen zijn wij vrij, achter in de rij’. Ja, zeg. Wat een mooi beeld, wat heerlijk om het zo te zien.

Stef spreekt, zingt, performt in het hier en nu. Recht uit het hart. Hij voelt het, hij meent het. Hij draait geen show af, hij zingt ‘Papa’ niet voor de 1000ste keer op dezelfde manier, hij denkt niet ‘nog 10 minuten voor de pauze’. Nee, hij is aanwezig in het moment. Weinig artiesten kunnen dit, Stef wel! Hij opent zich, laat je toe en maakt het daardoor mogelijk dat je je eigen gevoelens toelaat. Dat komt binnen. Zo!

Mijn man had gelijk: naar voorstellingen van Stef Bos blijf je gaan, steeds weer. Ik wel! Wanneer mag ik weer?

Schouwburg Lochem, Stef Bos – Kern, 22 maart 2018

Te zien in Schouwburg Orpheus, Apeldoorn: woensdag 11 april 2018