Vage Wende

Iedere artiest heeft recht op een vage periode, je weet wel, dat het een tijdje allemaal wat minder te begrijpen is dan we gewend zijn. David Bowie en U2 hadden zo’n periode, Snoop Dog heet nu om onduidelijke redenen opeens Snoop Lion en ook Frank Boeien had een tijd dat er geen zinnig woord uit kwam. In dat mooie gezelschap kunnen wij nu ook Wende Snijders bijzetten. Afgelopen vrijdag stond ze in een uitverkochte Gigant. Mijn verwachtingen waren hoog gespannen en in de eerste paar nummers leek Wende die ook helemaal waar te gaan maken. Een mooi sereen begin. Wende en haar gitaar. Meer was niet nodig om mij en de rest van de zaal in een keer aan zich te binden. Na drie nummers werd het allemaal anders. Wat volgde was een groot maar vooral onduidelijk elektronisch experiment. Samen het haar begeleiders Thijs Lodewijk op bas en Erik Rutjes op gitaar werd er vrolijk op los geëxperimenteerd. Veel basloops, aangevuld met gitaristische sfeerbeelden waar Wende, zelfs met haar indrukwekkende stem maar nauwelijks tegengas aan kon bieden. Dat ze een podiumbeest is zal niemand zijn ontgaan, ze staat er vol zelfvertrouwen, een mooie verschijning met een prachtige stem waarmee ze van alles kan. Maar ze verzoop in haar eigen oversized wall of sound.

Natuurlijk, vernieuwen mag en moet misschien ook wel maar of dit nu de weg is vraag ik me af. Zelfs in het hierop volgende rustige stuk, met Wende weer in haar eentje achter de piano, kwam het niet tot echte interactie met het publiek. De namen van twee mondiale assholes Charles Taylor en Dominque Strauss Kahn werden als losse  woorden de zaal in geslingerd maar de essentie daarvan is mij volledig ontgaan. Na het piano intermezzo wederom een stuk met veel bombastische omhaal dat mij steeds verder afdreef van Wende. Ik zie al na een uur de eerste mensen de zaal verlaten. Een teken aan de wand vrees ik. Toch ben ik blij dat ik ben gebleven. Het optreden eindigde zoals het begon. Mooi, krachtig en zoals ik Wende graag zie.

Over smaak valt niet te twisten en over het opzoeken van grenzen al helemaal niet. Dat het kwalitatief echt wel deugde staat buiten kijf, dat Wende in zichzelf een bijzonder fenomeen is evengoed. Gelukkig vertelt ze aan het eind van de show dat haar CD weer heel anders is dat het optreden. Dat geeft de burger moed. Bij intekening wordt het schijfje over een week thuisbezorgd. Of dat ook bij mij is, daar ga ik nog even heel hard over nadenken.( Foto’s: Peter Vroon)