Vladimir

Het wilde maar geen herfst worden en nu was de hond ook nog dood gegaan, in stilte en onverwacht. Vladimir, want zo heette de hond lag op het pad in de tuin. Languit met gestrekte voorpoten, zijn staart in een bak met water en met zijn kop richting het noorden. Alsof hij er over nagedacht had en zorgvuldig de plaats van doodgaan had uitgekozen. Hartstilstand had de dierenarts gezegd en dat het vaker gebeurde en vooral bij honden zoals Vladimir met een chaotische geaardheid en van onduidelijke komaf. Hij liep naar binnen. Zijn vrouw zat op de bank, rookte onafgebroken een sigaret en staarde naar de televisie die zoals gewoonlijk een zwart beeld gaf. ‘We moeten hem begraven, desnoods in de tuin’ zei hij. Met betraande ogen keek ze hem aan, schokte en zei: ‘Niet in onze tuin, dat is te dichtbij. Kan het niet ergens anders?’

Vijftien minuten later liep hij met een kruiwagen waarin afgedekt met een zwarte doek Vladimir lag, een schop en een in haast getimmerd kruis richting het ‘Mheenpark’. Waterig mistig was het maar de zon scheen, een goede dag om te begraven, dacht hij, en nadat hij het gat gegraven had tilde hij Vladimir uit de kruiwagen en liet hem zachtjes in de rulle aarde zakken. Streelde nog eenmaal zijn zachte vacht en strooide een handje aarde op het slap geworden lijf. ‘Als iedereen dit nu zou doen’, zei de man die plotseling naast hem stond. Het was een bekakte stem en een man die daar duidelijk bij hoorde. Hij keek omhoog en zei: ‘Maar niet iedereen doet dit, meneer!’