Vlecht weg

Deze foto zat in mijn archief en wist eigenlijk niet wat ik er mee moest. De lol zat er voor mij in om een afgeknipte vlecht te fotograferen. Zeg nou zelf, hoe vaak kom je dat als straatfotograaf tegen?
Dus maar gekoppeld aan een gedicht, weer dankzij Google.

Vlecht op een tafel

Een vrouw, of Meisje, kijkt nu in de spiegel naar
haar eigen, haar gezicht, haar wenkbrauwen. Metaal,
koud rond haar vingertop. Een schaar. Hun oude schaar.

Ze heeft haar haren kort geknipt. Een nieuw verhaal
ligt klaar op tafel in drie kleuren: bruin en grijs
en donkerzwart. Ze spreken zacht een eigen taal.

Drie generaties haar gevlochten: moeder, zij
en oma. Om en om komen ze op, een dans
van hier zijn en verdwijnen. Om en om een tijd.

En toch is dit het einde, Meisje heeft de kans
gehad, haar schedel wordt al kouder. Het is klaar.
De korte, bruine plukken lijken– zijn een krans

Bron: http://www.literairwerk.nl/werk/vlecht-op-een-tafel

of deze:

De krokodil

Krokodil Krokeledook is echt
vreselijk vals en verschrikkelijk slecht.
Op zaterdag is dat beest pas tevree
met zes malse kindertjes voor ’t diner.
Liefst van elk drie. Dat heeft hij graag:
drie jongens en drie meisjes in zijn maag.
De jongens smeert hij met mosterd in.
dan zijn ze pas heet genoeg naar zijn zin.

Maar meisjes, met krulletjes of een vlecht,
smaken met mosterd ontzettend slecht.
Verrukkelijk zijn meisjes wel
met chocola of caramel.
Nu weet je dus, hoe je ze eten moet:
de jongens heet en de meisjes zoet.
Volgens Krokeledook; en hij kan ’t weten,
hij heeft er al massa’s opgegeten