Another Kind of Blue weet niet te boeien

Another Kind of Blue deed mij vooraf door hun spraakmakende filmpje echt popelen om te zien. Er zou onder meer een duet met drones in zitten. Ik heb de avond veel zien gebeuren, maar de drones waren heel ver te zoeken.

We begonnen met Newton’s Duet; In Newton’s Duet staat de wisselwerking tussen mens en technologie centraal. Deze choreografie verkent de lijn tussen de positieve en negatieve invloeden van technologie op mens en maatschappij. Dansers en drones laten momenten zien van zowel symbiose als conflicten tussen mens en technologie. Deze afwisseling tussen harmonie en confrontaties zorgt voor een spannend en dynamisch duet.

Ik vond dit qua dans het beste stuk van de avond, echter jammer dat ik geen drone gezien heb in dit stuk.

Laatste stuk voor de pauze was Blue Journey; Blue Journey draait om een meisje dat worstelt met zichzelf en de wereld om haar heen. Door haar blauwe schaduw beseft zij dat ze wezenlijk anders is dan andere mensen en in Blue Journey zien we hoe zij omgaat met deze identiteitskwestie. Kan zij zichzelf accepteren, en wil zij werkelijk bij de anderen horen? 

Hier mogen echt de complimenten uitgaan naar danser Antonino Milazzo. Qua danser is hij wat robuust gebouwd, hierdoor zie je wat anders op het toneel staan dan de graat magere dansers die we kennen.
Ook is hij de enige die de timing goed heeft met de projecties, de rest laten daarin grote steken vallen.

Na de pauze begonnen we met het stuk Facemachine; Facemachine gaat uit van de rol die het gezicht vandaag de dag speelt in ons dagelijks leven. Mensen laten op steeds grotere schaal hun gezicht aan de wereld zien via sociale media zoals Facebook en Instagram. In vergelijking met vijftien jaar geleden zijn de meest gebruikte sociale media nu enorm gefocust op het gezicht. De Selfie viert hoogtij en daarbij is het gezicht nu meer dan ooit een uithangbord van wie je bent, of van wie je wilt zijn.

Qua techniek het meest interessant om te zien: 1 danser krijgt camera op zijn gezicht en de andere dansers dansen op een stuk vloer die vanuit de nok van het theater wordt gefilmd. Voeg die beelden samen op het scherm en het levert hilarische beelden op. Kleine kanttekening is wel dat de timing echt beroerd was. Het is maar goed dat het projectie was, anders was de vrouwelijke danser in beeld al meerdere malen haar ogen kwijt geweest. Qua persoonlijkheid viel hier Christopher Havener heel erg op. Niet zo zeer als danser, maar als zijn gezicht onder de camera lag klopte het plaatje gewoon; hij heeft een meesterlijke gezichtsuitdrukking en komedie in zijn gezicht.

Toen waren we al weer aan het laatste stuk toe gekomen, Flyland 2; Flyland 2 gaat over de ervaring van realiteit. Twee dansers bieden het publiek een kijkje in een verborgen wereld via een luik in de vloer. Het luik valt te hard dicht waardoor de vloer breekt en de twee dansers de geheimzinnige wereld in vallen. Samen tuimelen ze langs wolken naar beneden, maar voordat ze de grond raken vinden ze controle over hun duikvlucht en gaat het vallen over in vliegen.

Persoonlijk had ik niks met het laatste stuk, maar dat is misschien ook de combinatie van toch de dansers zien en naar een scherm kijken. Op tv werkt zo iets want het is kort, 2 á 3 min, hier had ik het idee dan ik wel 10 minuten naar iets aan het kijken was, wat voor mij teveel zweefde.

Conclusie: Ik persoonlijk vind dat Another Kind of Blue een langdradige avond was, die bij tijd en wijle leuk overkwam, maar alles duurde te lang en vernieuwde te weinig en door het niet opkomen dagen van de drones vond ik het niet vernieuwend en is Dance Dance Dance op tv nog vernieuwender.