De participatiesamenleving in vol ornaat

Ik had het vorig jaar beloofd en zoals ook u weet belofte maakt schuld en dus meldde ik mijzelf enkele weken geleden aan als vrijwilliger voor de rolstoel 3 daagse. Een driedaagse ontdekkingstocht van twee wildvreemde mensen die met elkaar een verbintenis aangaan. Ik merkte dat ik enkele dagen voor “de dag” de weersverwachtingen enigszins wat in de gaten ging houden. Poeh…die temperaturen zag ik alsmaar stijgen en dit kon wel eens voor de nodige zweetdruppels gaan zorgen. Ik had niet geoefend maar die 5 kilometer per avond moest toch wel te doen zijn? Afgelopen woensdagavond aangekomen bij Casa Bonita werden wij voor drie dagen aan elkaar verbonden. Het bleek een 90 jarige man te zijn. We stelden elkaar voor en herhaalde nog een keer mijn naam. Ik kreeg een ferme handdruk van hem. Zo eentje waar mijn eigen hand zowat in verzoop. Wat een werkhanden en wat een kracht had deze man nog zeg. Een mooie zwarte baseball cap voor zijn toch wel kwetsbare kale hoofd samen op weg naar buiten om ons te verzamelen voor vertrek. Het was een drukte van jewelste in de gangen van het verpleeghuis. Je kon letterlijk over de rolstoelen vallen. Bewoners en hun “ duwers “ uitgedost in zonnige kledij en zonnebrillen en niet te vergeten hun beste humeur. Duwers met zeer uiteenlopende leeftijden overigens. Ik zag jonge studenten van het voortgezet onderwijs voorbij komen die niet alleen tijdens lopen maar juist ook daarna nog even wat met de bewoners gingen drinken en kletsen. Jong en oud bij elkaar, een mooi gezicht en prachtig voorbeeld van onze huidige participatiesamenleving.

Zo kende de route paden nabij paleis het Loo met een mooi koninklijk tintje en werd er voor paleis het Loo een heus statieportret van alle deelnemers gemaakt. Maar ook kende de route de buurt waarin men als bewoners van Casa Bonita woonden. Hier en daar stonden bewoners van deze huizen buiten op de stoep of aan de straatkant om even goedendag te zeggen, van zich te laten horen, te zwaaien of om even hun oud buurvrouw of buurman in het voorbijgaan een hand of knuffel te geven. Ouder worden en middels deze activiteit weer even eruit te zijn, te mogen ontmoeten. Ik zag hoe goed dat deze mensen deed. De man die ik mocht voortduwen zat op de praatstoel en vertelde over wie hij was en wat zijn werkzame leven zoal had ingehouden. Ik had te maken met een heuse sportinstructeur, een militair en ééntje met een flinke dosis humor. Hij bleek de buurt van Paleis het Loo goed te kennen, dat kon ook niet anders want hij had ook bij Paleis het Loo gediend als marechaussee. Zijn vrouw woonde met een hoop zorg om haar heen nog thuis maar kon de verzorging van haar man helaas niet meer bolwerken. Beiden waren nu op zoek naar een passende plek in een ander verzorgingshuis waar ze hun laatste jaren nog graag samen zouden willen slijten. Casa Bonita was nu zeg maar een soort van overbruggingsplek totdat de volgende stap gemaakt kon worden.

De man vertelde verder vol trots over zijn kinderen, kleinkinderen en wat zij zoal momenteel deden aan werkzaamheden of studie. Ook was er vanuit hem belangstelling voor wie ik was, wat ik deed, of ik kinderen had en wat zij weer deden. Zo hebben wij gezamenlijk behoorlijk wat privé zaken uitgewisseld en gedeeld. De man had zichtbaar schik, stelde zich open, vriendelijk en tevreden op. Zo…zei de man aangekomen bij de laatste van de drie dagen: “nu nog even een mooie wedstrijd van het Nederlands elftal zien tegen Letland”. We bedankten elkaar voor de tijd die wij samen met elkaar hebben mogen doorbrengen. Tot volgend jaar riep ik hem toe tijdens het verlaten van de gezamenlijk ruimte waar wij werden opgewacht door 2 enthousiaste medewerksters van de “ besloten “ afdeling. Hij riep terug “ moar dan bin ik er niet meer bie “…..Hij doelde hierbij op zijn broze gezondheid en het feit dat hij dan al lang hemelen zou zijn. Ik liep door de elektronische schuifdeuren naar buiten, snoof een flinke hap frisse lucht op en moest even denken aan wat de man bij ons afscheid zei. Een ontmoeting van drie dagen waarin wij zoveel met elkaar hebben uitgewisseld en waar ruimte was voor een lach…en een traan op het moment dat de man zei dat hij er volgend jaar niet meer zou zijn…. Volgend jaar viert overigens de Zorggroep Apeldoorn haar eerste 3 daagse wandel lustrum, hun 5 jarig bestaan. De Gemeente Apeldoorn wilde hiervoor graag een uitnodiging ontvangen. Daar heb ik maar gelijk diezelfde avond via Twitter gevolg aan gegeven en hen voor volgend jaar namens de organisatie uitgenodigd. Dus als het goed is staat week 24 alvast genoteerd in jullie agenda neem ik aan.