Doek dreigt te vallen voor jubilerende Stichting Ateliers

De Stichting Ateliers Apeldoorn mag zich dan voor de buitenwereld vrolijk opmaken voor het 20-jarig bestaan van de Open Atelierroute, binnen de gelederen van deze club van (semi)professionele kunstenaars is het echter goed mis. Een aantal prominente leden maakt zich ernstig zorgen over het voortbestaan van de stichting wier voorzitter Ellen Nijdeken zwaar onder vuur ligt. De preses zwijgt echter in alle talen. Ook op het vertrek van een aantal toonaangevende kunstenaars wenst de anders zo spraakzame Nijdeken nu er tegenwind is opgestoken geen commentaar te geven.

Het enige wat de voorzitter na lang aandringen kwijt wil, is dat ze pas na de Atelierroute van het komende weekend (19 en 20 mei) haar visie op de ontwikkelingen binnen de stichting wil geven. ,,Wij hebben als bestuur besloten nu niet naar buiten te treden. Eerst gaan we dit weekend fris en fruitig een feestje vieren.”

,,Welk feestje?”, vraagt het oudste lid van de stichting Teun Renes zich af. Renes mag dan 94 jaren tellen, hij richt nog steeds exposities in en heeft in zijn lange leven ervaring opgedaan met het organiseren van tentoonstellingen. ,,Het is heel triest dat waardevolle collega’s weggaan omdat ze vinden dat er steeds meer gebrek is aan professionaliteit”, zegt de vitale kunstenaar, die felle kritiek uit op de voorzitter. Naar zijn mening wordt de scheidslijn tussen de profs en hobbyisten steeds dunner. ,,Ik kan het heel goed begrijpen dat de vertrekkende kunstenaars hun naam niet meer aan de stichting willen verbinden. De kwaliteit gaat hard achteruit. Ik vrees voor de toekomst van de stichting. Ik heb dan ook geen enkele reden om een feestje te vieren.”

Gisteren (zaterdag 12 mei) gaf Renes acte de présence tijdens de aftrap van het jubileum in de Weekendgalerie aan de Loolaan, het gemeenschappelijke podium van de ”club”, die zo’n 50 leden telt. ,,Het was één grote farce. Ik ben na een kwartier weggegaan. Over de problemen werd met geen woord gerept. Met geen woord! Doen alsof er niets aan de hand is, terwijl het voortbestaan wordt bedreigd.”

Bedanken

Of Renes er wel eens over heeft gedacht om zelf te bedanken? ,,Jazeker, en ik ben er nog steeds niet uit. Dit is niet de eerste keer dat er wat aan de hand is. Ik heb ook wel eens het toenmalige en starre ballotagebeleid aan de kaak gesteld, en ook nu heb ik weer kritiek. Er zijn mensen toegelaten die de naam kunstenaar niet verdienen. Het amateurisme grijpt om zich heen. Ook wat het bestuur in het algemeen betreft en die van de voorzitter in het bijzonder. Ze doet het niet goed. En al dat gezeik van jewelste is ook niet goed. Ik geef niet alleen kritiek, ik heb ook aangegeven hoe we het beter kunnen doen. Door in groepjes ons werk te bespreken bijvoorbeeld en onderlinge kritiek niet te schuwen. Daar worden we alleen maar beter van. Maar naar mij wordt niet meer geluisterd. Ik heb wel meer interne stormen binnen de stichting beleefd, maar deze keer is het een orkaan. Ik heb nooit willen bedanken. Ik wil geen spelbreker zijn, maar nu maken ze me het wel heel erg moeilijk.”

Een van de redenen die aan het rumoer ten grondslag ligt is de communicatie onderling en het gebrek daaraan van de kant van het bestuur. De aanloop naar de Atelierroute die ook dit jaar weer openstaat voor niet-leden heeft voor extra beroering gezorgd. Een druppel die de emmer deed overlopen. De algemene oproep in een huis aan huis-krant is vooral bij een aantal professionals, zij die beroepshalve geheel afhankelijk zijn van de inkomsten van hun artistieke werk, in het verkeerde keelgat geschoten. ,,Tijdens een vergadering is dat goed doorgesproken. In dat krantenverhaal werd helemaal niet over ballotage gerept. Dat had volgens de afspraken die vooraf zijn gemaakt wel gemoeten.”

Jammer

Peter ten Lohuis, een van de kunstenaars, die voor het lidmaatschap heeft bedankt, kan dat beamen. Ook een prominent lid als Wilma Stegeman heeft er genoeg van. ,,Maar ik wil niet met modder gooien. Ik vind het jammer allemaal.” Ten Lohuis wenst dat ook niet te doen, maar geeft wel aan dat er kritiek is op de wijze waarop Ellen Nijdeken haar voorzitterschap invult. Nog meer steekt het hem dat het amateurisme waarover zijn professionele leden spreken ook op hem dreigt af te stralen. ,,Met alle eerbied: niet iedereen die een kwast kan vasthouden is een professional. Sommigen hebben daarvoor een opleiding genoten, anderen die een andere weg hebben gekozen, hebben de kwaliteit en het doorzettingsvermogen om van hun kunst te kunnen leven. Kunst maken doe je er niet even bij. Daarnaast ben ik niet zo’n groepsmens. Maar het zit niet goed met de communicatie. Ik heb duidelijk laten weten dat ik niet aan de Open Atelierroute mee wil doen. Toch sta ik vermeld in het gidsje van die route. Ik wil niet dat mensen voor een gesloten deur komen. Daarom doe ik toch mee. En daarna ga ik weer alleen verder.”

En dan is er nog Karla Kassenaar die desgevraagd wél openheid wil geven. Ze is bestuurslid, beeldend kunstenaar en al jaren iemand die zich voor de stichting inzet. Ze leeft tussen hoop en vrees. ,,Er wordt gezegd dat het bestuur al is afgetreden. Dat is nóg niet zo. Er komt deze week een vergadering en daarna nog een bijeenkomst die ook in het teken staat van ons jubileum. Ik ben zelf bezig af te ronden. Dat heeft ook met familieomstandigheden te maken. Ik heb het heel druk gehad en wil me weer graag op schilderen toeleggen. Ja, er is ook kritiek op de voorzitter, maar ik vind dat ze een kans moet krijgen. Kritiek is op zich goed, maar geef dan ook aan hoe het wél zou moeten. Ik heb de hoop dat alles toch goed komt, maar ik geef toe: ik heb er een zwaar hoofd in.”