Hoe doe je dat nu ‘ een Charlie Hebdo zijn’ ?

Gistermiddag zag ik via twitter de oproep van De Stentor en de Gemeente Apeldoorn voorbij komen. Een bijeenkomst op het stadhuis van Apeldoorn n.a.v. de verschrikkelijke gebeurtenissen die in Frankrijk hadden plaatsgevonden. Een aanslag tegen de persvrijheid en in dit geval cartoonisten. Ik besloot om 18.00 aanwezig te willen zijn.

Ik teken weliswaar niet, maar ik schrijf wel stukken voor Apeldoorn Direct. Ook hier gaat het soms om mijn geheel eigen kritische kijk op de hedendaagse politieke ontwikkelingen. Meestal luchtig van aard. Ik kan mij voorstellen dat de berichtgevingen worden gevolgd door belanghebbenden. Daar ben ik al achtergekomen in de praktijk. Mensen die je willen volgen via twitter of via Facebook. Helaas nooit middels een rechtstreeks commentaar onderaan de geplaatste artikelen. Omdat het te klein van aard is? Nog niet die toon heeft dat dit grote belangstelling trekt, nog niet te kritisch dat dit reacties uitlokt?, nog niet zodanig opgesteld in ieder geval dat ik word bekritiseerd, gestalkt, wordt bedreigd of meer van dat soort.

Maar wat nu als dit alles wel het geval zou zijn? Ik niet meer kan schrijven wat ik wil, wat ik voel, wat mij echt bezig houdt. Ik een breder publiek zou kennen en raken en zij mij zouden aanspreken? Dat aanspreken dat mag, bekritiseren ook. Echter bij bedreigen zou ik mij vervelend, opgejaagd en gevolgd voelen, Laat staan als er bedreigingen zouden worden geuit.

Toch lees ook ik juist die stukken van diegene die met name uitgesproken meningen hebben, humoristische grappen maken in hun column. Columns die soms op het randje zitten, waarvan ik vind dat ze wel of net niet kunnen. En toch is het goed dat ook zij, diegenen die dit juist wel durven, de ruimte krijgen en blijven krijgen om dit te kunnen blijven doen!

Daarom was ook ik gisteravond aanwezig, en ja ook met een A4’tje die ik overigens uitgereikt kreeg bij de voordeur van het stadhuis van een medewerker van de politieke partij D’66 met daarop de tekst: JE SUIS CHARLIE.

Binnen het stadhuis naar waar ik schat een honderdtal verontruste Apeldoorners zich hadden verzameld volgde kort een toespraak van burgemeester Berends alsmede waarnemend hoofdredacteur Rob Krabben. ( zie video opnamen hiervoor ) en passend bij dit alles een minuut stilte voor de gevallen slachtoffers, hun moed om te schrijven, tekenen.
Een goede zet en initiatief van beide partijen om dit op deze wijze te organiseren. Het een podium te geven, elkaar hierover als verontruste Apeldoorners te spreken onder het genot van een bak koffie. Bezig zijn met schrijven of dat nou luchtig of kritisch en of scherp is, dat past nu ik er weer bij stil sta ook wel bij mij en bij nog veel meer vele bloggers die ik als collegae van Apeldoorn Direct van dichtbij steeds beter leer kennen. Ik hoop dan ook dat juist die wijze van schrijven blijft voortbestaan.

Thuis gekomen kon ik nog net een klein stukje van DWDD meepikken en zag ik hoe Matthijs van Nieuwkerk nog antwoordde op de vraag van een tafeldame: “En Matthijs wat heeft dit alles wat er in Frankrijk is gebeurd jou persoonlijk als presentator van dit programma DWDD gedaan?” Matthijs vertelde oprecht maar toch ook overdenkend en iets wat geëmotioneerd en zichtbaar aangedaan dat hij na de uitzending net even iets harder door de stad naar huis fietste. Waarmee hij mijn inziens wilde duidelijk maken dat het momenteel een zeer onvoorspelbare wereld is en dat er onvoorspelbare gevaren zijn die een onuitwisbare indruk op hem maakten. Ik vond de wijze waarop Matthijs dit benoemde getuigen van oprechte betrokkenheid, bezorgdheid en het durven laten zien en tonen van ook zijn kwetsbaarheid.

zo’n miljoenenpubliek trek ik als blogger natuurlijk nog lang niet, maar de kern van het verhaal en het kwetsbaar zijn herken ik als mens en blogger als geen ander. Toch blijf ik net als (hoop ik) heel veel anderen met mij schrijven want: ‘Ook ik ben Charlie “!

Bekijk ook de fotoreportage van de bijeenkomst in het stadhuis gemaakt door JRoberts Germeraad