In gesprek met kunstenaars: Ferry Staverman

Zoals je de afgelopen weken al kon lezen gaan we deze zomer in gesprek met verschillende Apeldoornse kunstenaars. We krijgen een ‘kijkje in de keuken’. Want wanneer is een werk echt een kunstwerk? En hoe wordt iemand nou eigenlijk kunstenaar? Deze week: kunstenaar Ferry Staverman. Hij maakt sculpturen van karton. Hij maakt de tekeningen eerst in de computer en snijdt ze daarna met de lasersnijder uit. Deze zomer staat Ferry met zijn werk in het ACEC en in de Grote Kerk in Apeldoorn. Zijn werk is vaak gebaseerd op natuurlijke vormen of op menselijke vormen.

Hoe zou jij jezelf omschrijven als kunstenaar?

“Als kunstenaar ben ik lang zoekende geweest naar mijn eigen weg. Ik heb veel getwijfeld en mezelf afgevraagd waar ik mee bezig was. Ik wist wel dat ik graag wilde werken met karton. Uiteindelijk ben ik dat ook gaan doen en zo is het balletje gaan rollen. Ik kwam als het ware in de lift en steeds meer mensen ontdekten mij. Zo kwam ik ook in veel boeken terecht. Dat was wel heel leuk, want ik mocht op deze manier op allerlei verschillende plekken exposeren. Zo ben ik bijvoorbeeld in New York, Parijs en in Ierland geweest.”

Wat voor kunstgenre maak je?

“Ik heb niet per se 1 genre waarin ik kunst maak. Mijn werk heeft wel verschillende aspecten. Zo kan het figuratief zijn. Maar soms is het ook abstract. Wel zit er meestal herhaling in. Wat ik wel eens terug hoor van andere mensen is, dat mijn kunstwerken Boedistisch of Aziatisch lijken.”

Waar let je op bij het maken van kunst?

“Ik let niet per se op een hele eisen lijst waar het kunstwerk aan moet voldoen. Wel vind ik het heel leuk om met opdrachten te werken. Zo vroegen ze mij in Ierland een keer of ik kunstwerken wilde maken gebaseerd op een boek dat ik ging lezen. Dus ik vind dat soort specifieke vragen wel heel leuk. Het kunstwerk ontstaat vanzelf op het moment dat ik bezig ben met het maken ervan. Tijdens het maakproces zie ik nieuwe dingen en mogelijkheden om mijn kunstwerk verder te ontwikkelen. En zo komt het voor dat, uit het één het ander voortkomt.”

Zijn er do’s en dont’s bij het maken van expositiewerk?

“Niet dat ik weet, volgens mij. Tenminste, ik let daar niet heel extreem veel op. Wel kijkt mijn vriendin nog altijd even naar het werk en of het goed zichtbaar is. Ik probeer het werk namelijk zo goed mogelijk op het podium te krijgen, zodat het een optimale positie heeft. Vroeger zei ik wel vaker ‘nee’ tegen een expositie, maar nu zeg ik vaker ‘ja’. Omdat ik het ook mooi vind om te zien hoe de andere kunstenaars zulk eigenzinnig werk maken.”

Wanneer is het werk voor jou echt af?

“Mijn werk is echt af als ik het in elkaar heb gezet en als de kleur goed is. Ik maak mijn werk op de computer en de ene keer ben ik enthousiaster dan de andere keer. Maar als een werk niet goed is gelukt, dan gooi ik het werk niet weg. Ik bewaar het en laat het dienen als inspiratie voor volgende werken.”

Hoe ziet de toekomst voor de Apeldoornse kunst eruit, denk je?

“Ik vind het heel goed dat er al wat meer jonge kunstenaars in Apeldoorn bijkomen, maar van mij mogen dit er nog meer worden, hoor. Zo kunnen kunstenaars elkaar stimuleren om werk te maken en kunnen ze van elkaar leren. Wat ik wel heel goed vind is, dat ACEC en CODA zichzelf mooi ontwikkelen als kunst podia. Vroeger waren er niet heel veel kunstinitiatieven in Apeldoorn. Ik ging voor kunst initiatieven vaak naar Amsterdam toe. Maar op een gegeven moment werd ik door Gert Taken gevraagd om een kunstinitiatief op te zetten in Apeldoorn. Dit heb ik gedaan en via deze weg probeerde ik meer kunstenaars naar Apeldoorn te halen. Om zo het niveau van de Apeldoornse kunst omhoog te tillen. Dit initiatief heette Stichting Archipel.”

Waarom ben je kunstenaar geworden?

“Ik kom uit een kunstenaarsfamilie. Mijn ouders hebben elkaar ontmoet op de kunst academie en ik denk dat kunst daarom altijd al wel in mij heeft gezeten. Ik ben op verschillende werkbezoeken geweest toen ik op de Lagere Technische School zat. Maar ik vond dat werk in die grote stinkende fabrieken maar niks. Op een gegeven moment zei ik tegen mijn ouders dat ik graag naar de academie wilde. Eerst ging ik naar de avond academie en later naar de dag academie. Dat vond ik zo leuk. In de kunst voel ik me ook heel erg thuis.”

Wat zijn jouw drijfveren om te blijven creëren?

“De ideeën die naar boven blijven komen en het leren van andere kunstenaars.”

Wat inspireert jou?

“Ik denk dat de klassieke wereld mij wel erg inspireert. Ik heb vroeger ook bij CODA gewerkt als educatief medewerker. Ik vond dat zo mooi. Ik denk dat je ook wel dingen uit de klassieke wereld terug ziet in mijn werk.”

Welke mensen voeden jouw creativiteit?

“Sol Lewitt, dat is een grote Amerikaanse kunstenaar. Hij maakt wel mooi en groot werk.”

Wanneer is kunst kunst?

“Je hebt verschillende fases die elkaar afwisselen, het golft een beetje. Mensen veranderen en gemaakte kunst verandert bijvoorbeeld niet. Dus het ene moment is iets kunst en het andere moment niet. Of een werk van nu kunst is, weten we pas over 100 jaar. Tenzij een groep mensen zegt dat het kunst is.”

Wat vind je bijzonder aan de Hoe= het nu expositie?

“Het is een bijzondere expositie waarin je een grote verscheidenheid aan kunst ziet. Je ziet heel divers en eigenzinnig werk en dat vind ik wel heel bijzonder aan deze expositie.”

Waarom wilde je mee doen aan de Hoe= het nu expositie?

“Ik heb al eens eerder mee gedaan aan de Hoe= het nu expositie, toen was het nog een veilingtentoonstelling in Velp. Maar ik vind het een hele leuke expositie en het is goed dat het werk op 2 verschillende locaties wordt geëxposeerd.”

Vind je dat er meer aandacht mag komen voor de kunst in Oost Nederland?

“Ja, op zich wel en dat begint allemaal bij educatie. Ik denk, dat het Oosten van Nederland wat meer agrarisch is en dat er in die sector niet zo heel veel belangstelling is voor kunst. Dat is jammer.”

Voor welk onderdeel moet er meer aandacht komen?

“Ik zou het mooi vinden als er wat meer beelden in de bebouwde omgeving komen. Bijvoorbeeld in parken of in de stad.”