Kacey en Clayton en The Deep Dark Woods in Gigant

Buiten is het warm, de eerste korte broeken zijn al gesignaleerd. De avond begint met een whiskeyproeverij, waarbij voorzichtig wordt genipt aan dit toverdrankje. In de popzaal van Gigant is de sfeer optimistisch, er is een verlangen naar een lange, hete zomer.

In het voorprogramma speelt het Canadese duo Kacey en Clayton, heerlijke folkrock, kampvuur muziek: muziek waarbij je nog rustig een gesprek kunt voeren en ondertussen de ziel de ruimte krijgt om gelouterd te worden. Gewoon lekkere muziek, zonder enige opsmuk. Minne strelend, leuk om naar te kijken en te genieten van de puurheid van de zangeres.

En dan is het wel even wennen om de Canadese band The Deep Dark Woods aan het werk te zien: ruige mannen, zo weggelopen van een partijtje houthakken. Zij brengen breekbare muziek, de tegenstelling kan niet groter: mooie mannen die kippenvel oproepen. Mij is het nog nooit eerder overkomen. Ik spreek een fan, die helemaal uit Purmerend is gekomen en de band heeft ontdekt op Spotify. Als Kacey en Clayton samenspelen met The Deep Dark Woods is de zaal ademloos stil. Bijna roerloos en ingehouden staat het publiek te kijken en te luisteren. Heel bijzonder om dit mee te maken.

De Canadese band is in hun thuisland gelauwerd en begint nu langzaam Europa te veroveren. Het is de derde keer dat ik deze band hoor en zie: ik verveel me geen moment, vergeet zelfs om een drankje te halen. Voor de ongeveer honderd fans is het werkelijk genieten. Melancholisch, zo zou je de ietwat trieste stem van de frontman kunnen noemen. En de band volgt de stem: ingehouden en ingetogen: het overdondert nergens. Het is muziek die hoort bij kaas, wijn en een open haard. Ik voel me er wel bij.

Thuisgekomen zet ik hun CD “Winter hours” op. Voor mij is dit concert een mooie afsluiter van een gelukkig, zachte winter en mag de zomer beginnen: op naar wekenlang 30 graden.

Gigant, 7 april 2018, Pedro Waldenaar