Kleinsma laat de echte Annie zien

Een aantal biografieën is middels over haar volgeschreven. De auteurs verschaften zich daarvoor alle ruimte. Wie echter begint aan een musical over Annie M.G.Schmidt, weet vooraf dat het in wezen onbegonnen werk is.

Dat uitzonderlijke, vruchtbare leven van ruim tachtig jaren pers je niet in een theatershow van pakweg tweeënhalf uur. Vandaar dat het scenario zich richt op de verhouding moeder-zoon. Die tussen Annie M.G. en Flip van Duijn. Flip is op zoek naar de echte Annie, de moeder, de vrouw, de mens. Maar een musical heeft nu eenmaal liedjes nodig. Veel als het kan, want Annie mag dan kinderboeken hebben geschreven, versjes, gedichten, hoorspelen en tv-series hebben gemaakt, haar liedjes, althans de teksten die ze daarvoor uit haar typemachine toverde, blijven generaties bij. Ondergetekende is ermee opgegroeid. En kan er nog steeds ontroerd door geraken.

Vluchten kan niet meer, Op een mooie Pinksterdag, Wat voor Weer zou het zijn in Den Haag, Margootje, ze passeren allemaal de revue. En om dat voor elkaar te krijgen en er ook wat minder beroemd repertoire aan toe te voegen, maak je als musicalschrijver gebruik van de flash back. Korte scènes met een passend wijsje in dit geval. Nu eens een paar regels, dan weer een refrein en soms een heel lied. En wat uit tijdsgebrek niet gezongen kan worden, draagt de cast wel aan. Verbaal, dansend of in de vorm van een boek. Gekunsteld, dat wel, maar zo zijn nu eenmaal de wetten van de musical.

Net zo vanzelfsprekend is de aanwezigheid van diva Simone Kleinsma in de rol van Annie. Wie anders? Minder voor de hand liggend is de invulling die William Spaaij aan Flip geeft. Zelden zo’n geloofwaardige musicalfiguur gezien. Geen opgewonden karikatuur, maar een beschadigd jongmens van vlees en bloed. Iedereen die meedoet overigens bewaakt het niveau waarop Annie M.G. zich begaf. Ondanks al haar twijfels of het wel goed genoeg was. De vaderfiguur, haar moeder, haar levensgezel Dick (de vader van Flip), ze blijven door stuk voor stuk fier overeind.

In het deel na de pauze, wanneer er meer ruimte is vrijgemaakt voor drama en verdieping, gaat het peil nog verder omhoog. We zien steeds meer van de echte Annie, die het alledaagse simpel maar o zo doeltreffend verwoordde, en milde spot dreef met de burgermoraal die ze eenmaal in de grote stad, ver van het ouderlijk huis steeds meer ging verfoeien.

Rest nog te vermelden dat chronologie van de laatste biografie wordt aangehouden. De liedjes daarentegen zijn speels verweven door het geheel en lijken daardoor nog tijdlozer dan ze al zijn. Want ruim 20 jaar na haar dood leeft Annie M.G. verder en niet alleen in de HEMA. Ze is tot een toonaangevende figuur binnen ons culturele erfgoed verheven. Met dank aan die andere grootheid, de componist Harrie Bannink. Wat mij betreft had hij wat meer mogen worden belicht. Maar dat zal vast nog wel in Nederland Musicalland gebeuren. Er is ongetwijfeld een producent te vinden die brood ziet in een ontmoeting tussen Harrie Bannink en Willem Wilmink. Succes verzekerd.

’Was Getekend, Annie M.G. Schmidt’’, Orpheus Hanoszaal 18 november. Uitverkocht.