Luisteren naar een flink portie Rotterdamse humor en muziek uit good old times

Zaterdagavond, Paaszaterdag en ook wel “ stille zaterdag “ genoemd mocht ik voor Apeldoorn Direct en mede dankzij Bart Lauw aanwezig zijn in Gigant om verslag te doen van het optreden van De Deeldeliers. Nou ik kan jullie melden “stil” werd het in de verste verte niet. Hieronder een kort relaas:

De Deeldeliers zijn: een muzikaal uitgebalanceerd zooitje ongeregeld die met z’n viertjes een honderdtal mensen trakteerden op een portie overheerlijke jazz, funk, rock en bebob, waarbij ik eerlijkheidshalve moet bekennen dat ik zeker nog een aantal stijlen vergeet te noemen, want de heren zijn breed georiënteerd. Als Jules tegen de klok van 21.10 het podium betreedt en achter de draaitafel zijn eigen nostalgische new fashioned grammofoonplaten uit lang vergeten tijden begint te draaien beginnen de bezoekers te applaudisseren en joelen. Gelijk worden er de nodige foto’s geschoten van de inmiddels 70-jarige Rotterdamse nachtburgemeester die ons met zijn good oldies verzameling alvast in de stemming wilde brengen en dat ook voortreffelijk deed. Kort daarna barstte het optreden dan ook los. Met op de achtergrond van het podium, volgens mij, een deel van de grammofoon collectie van Jules Deelder zelf. Van Fats Navarro en Dizzy Gillespie tot Miles Davis.

Vier man sterk die een georganiseerde kabaal voor tien maakten. Alsof ze ’t zomaar uit hun mouw schudden maar niets is minder waar. Er zit wel degelijk een lijn in. Zowel in de opbouw van de gekozen liedjes als in het af en toe stil zetten van de muzikale voorstelling. Dat zijn de momenten die Bas van Lier alias De Dominee op zich nam om Jules uit te nodigen voor een één-tweetje of Jules aanspoorde om zijn ding te doen. En dat deed Deelder vervolgens dan ook met verve.

In zijn poëtische hoogstandjes schiet Jules dan vaak alle kanten uit. Van maagkrampen tot wielrennen op een berg, van hartfalen tot zuurstoftenten, van poëzie tot verhalenverteller. Jules naast schrijver ook muzikant die op zijn geheel ludiek wijze het publiek snel voor zich heeft gewonnen. Jules speelt onverminderd op de maat zijn roffel en komt gaandeweg de avond steeds meer in zijn sas. Dat kun je ook wel van de rest van de heren zeggen. Ik hoor mijzelf af en toe denken: “ waar gaat dat heen “ Een climax is dan ook niet te bespeuren omdat wat mij betreft ieder lied een eigen climax kende. Dat de heren ook niet vies waren van een onverwoeste ballade bleek toen Boris van der Lek uit zijn tenorsaxofoon ongekende noten behaalde waardoor de zaal compleet stil viel.

Wat mij verder opviel is dat alle heren stuk voor stuk hun eigen “ik” hebben op het podium en ook allen flink hun spreekwoordelijke duit in het zakje konden en mochten doen. Jammer echter dat de zaal van Gigant niet meer gevuld was voor dit stelletje te gekke muzikanten die wat mij betreft hun naam en voor zover ik weet ook namens alle aanwezigen alle eer hebben aangedaan.

Na het optreden ging Jules weer onvertogen achter zijn draaitafel staan, zette een krabbel op de net uitgekomen gelijknamige cd maar zegt geen onvertogen woord, want over muziek vertellen doe je niet. Daar moet je namelijk alleen maar naar luisteren!