Musical Annie MG Schmidt: ,,Was getekend”

Het is een mooie dinsdagavond als ik in de trein stap naar de schouwburg in Deventer: ik verheug me op de biografische musical ,,Was getekend” over het leven van Annie MG Schmidt. In mijn hoofd zingt één van haar mooiste liedjes: ,,Op een mooie Pinksterdag”. Een liedje dat alle kenmerken van een echte Annie MG Schmidt in zich heeft: eenvoudig van tekst, ironie, dwarsigheid, anti-truttigheid en vlijmscherp. Dat is voor mij Annie MG Schmidt.
Annie, 1911- 1995, dochter van een dominee, opgeleid als bibliothecaresse, verwierf kort na de 2de wereldoorlog grote faam met de radioserie “Familie Doorsnee”. Haar creativiteit en taalgevoel uit zich in velerlei producties, liedjes en columns. Iedereen kent wel Jip en Janneke, Ja Zuster, Nee Zuster, Heerlijk duurt het langst, Vluchten kan niet meer, Pension Hommeles.
In de uitverkochte Schouwburg van Deventer zien we Simone Kleinsma als Annie en Willem Spaaij in de rol van zoon Flip schitteren. De musical opent met het vinden van oude brieven en aantekeningen van Annie in een versleten koffer. De inhoud van de koffer bepaalt het verloop van een levendige voorstelling.
Het leven van Annie gaat in sneltreinvaart aan ons voorbij en voor je het weet zit je in het verhaal en denk je: hier staat de échte Annie en de échte zoon Flip. En dan besef je nog eens des te meer wat een ongekend talent zij heeft gehad. Maar ook dat zij enorm in haar privé heeft moeten worstelen om geliefd te raken en een goede moeder te zijn. Het meest kenmerkende in deze musical is de opmerking van de zoon:
,,Ik ken mijn moeder alleen maar van achter de schrijfmachine!”
Het is de rode draad in deze musical: de moeder-zoon relatie: een zoon van een beroemde moeder, die hij altijd met het publiek moest delen. De onhandigheid van moeder en de nimmer aflatende aandacht vragende zoon zet zich op het einde van deze musical om in een bijna zenuwslopende, intense toenadering: met ingehouden adem en verstijfd kijk ik naar deze slotscene: er is eindelijk ruimte voor genegenheid en erkenning voor deze moeder-zoonrelatie. Wat een worsteling is dit geweest!!

Een mooie musical, goed te volgen, de liedjes van Annie zijn tijdloos en leuk gezongen. Maar……en dat vind ik jammer: ik hoor bijvoorbeeld “Vluchten kan niet meer …..” en op een “Mooie Pinksterdag” toch liever gezongen worden door de oorspronkelijke zangers en zangeressen. Dat klinkt intenser en doorleefder.
Ach, je kunt niet alles hebben, al met al: in een sfeervolle schouwburg te Deventer een leuke avond gehad. Een Negen! Een aanrader dus.

19, 20 en 21 mei te zien in Orpheus
10 april 2018, schouwburg Deventer, Pedro Waldenaar