Muziek in the Woods: zondag 20 oktober

Een dagje muziek tijdens Roots in the Woods. Ik had me erop verheugd. Op zaterdag had ik het plezante festival al bezocht. In het herfstzonnetje struinde ik door de roestbruine bladeren langs alle attracties. Heel even waagde ik me in de grote tent, maar daar werd ik weggeblazen door het oorverdovende lawaai van iets dat in het programma stond aangekondigd als ‘muziek’. Hoe zou dat op zondag zijn, als gedurende de middag maar liefst vier bandjes het podium betreden? Vier bandjes, door onze lokale poptempel Gigant geregeld. Dat belooft wat!

Gelukkig is de muziek niet in de grote tent, maar in het houten theater. Als ik arriveer voor het eerste optreden, komt er allemaal volk naar buiten.
‘Wat krijgen we nu?’ vraag ik aan een willekeurig iemand. ‘Je gaat me niet vertellen dat het al afgelopen is, hè?’
‘Toch wel,’ is het antwoord van de aardige jongedame. ‘Je hebt iets moois gemist.’
‘Wat dan?’
‘Ian Fisher. Een Amerikaanse muzikant. Hij heeft een band die The Present heet, maar vandaag had hij alleen Ryan Carpenter bij zich. Het schijnt dat hij momenteel in Oostenrijk woont, maar meestentijds op tournee is.’
‘Maar het was dus wel wat?’
‘Ja, echt. Jammer dat je er niet bij kon zijn. Hoe kwam dat zo?’
‘Verslapen, alle verkeerslichten tegen, de brug stond open en file van hier tot Tokyo.’
‘Gelukkig toert hij de rest van de maand nog door het hele land, dus je kunt hem nog zien en horen.’
Daar heb ik nu dan niets aan, hè? Ik baal dat ik te laat ben en besluit mezelf te trakteren op een goede koffie.

‘Wat krijgen we nu?’ vraag ik de man achter de knoppen als ik terugkom bij het houten theater.
‘Nu?’ vraagt hij terug. ‘Even niets. Straks begint het derde optreden.’
‘Het derde? Wat is er gebeurd met het tweede?’
‘Dat is zojuist geëindigd.’
‘Wat?’
‘Je bent te laat voor het prachtige en verstilde concert van Douglas.’
‘Douglas? Die van de parfumeurie?’
‘Grappig. Nee. Douglas Firs uit België. Hij schijnt in de Verenigde Staten geboren te zijn, maar hij praat onvervalst Vlaams. Daarnaast zingt hij zeer stemmige en herfstige songs. Vaak akoestisch, maar soms met een elektrische gitaar en een piano. Je wordt er niet vrolijk van, maar dat past wel bij dit najaarsfestival.’
Stik. Stik. Gaat het nog wat worden, vandaag? Au! Er valt een eikel uit de boom, recht op mijn kop. Ik krijg trek.

Bij het Hapsdorp koop ik een bol deeg, die ik om een stok moet wikkelen en dan boven een kampvuur gaar moet laten worden. Leuk, leuk. Het duurt alleen wat lang. Als het eindelijk klaar is en ik het brood van de stok trek, krijg ik een lik jam erop en smullen maar. Dan: op naar het derde concert.
‘Dank jullie wel,’ hoor ik als ik bij het houten theater terugkom. ‘Tot een volgende keer.’ Het zal toch niet waar zijn? Het is wel waar.
‘Towns of Saints speelde,’ vertelt een bekende van me als ik hem vraag wat ik nu weer heb gemist. ‘Een Nederlands bandje. Lekkere folkrock. Heel aanstekelijk. Beetje The Levellers maar dan met nog wat indierock erdoorheen. En dat met slechts een gitaar, een drumstel en een viool. Plus mooie samenzang. En het geluid is fenomenaal. Gigant heeft echt iets heel goeds neergezet.’
Potjandosie. Ik besluit om het eens stevig op een zuipen te zetten. Dorst is van alle tijden.

Als ik vele munten lichter en vele bieren rijker weer naar het theater ga voor het afsluitende concert, zie ik allerlei mensen bezig met het afbreken van het podium.
‘Dit geloof je toch niet?’ zeg ik tegen het meisje bij de ingang.
‘Kan ik u helpen, meneer?’
‘Vertel mij wat de afsluitende act was. Heel uitgebreid, graag.’
‘Rue Royale.’
‘Uitgebreid, vroeg ik.’
‘Een Engels duo. Man en vrouw. Echtpaar. Piano, percussie en zang.’
‘Mooi?’
‘Ja. Mooi. Bijzonder. Subtiel.’
‘Subtiel?’
‘Subtiel. Charmante luisterliedjes. Je hoort het spelplezier. Ik word helemaal verliefd op dit soort muziek. Echt prachtig.’
‘Ach zo. Tsjonge, hoe moet dit nu?’
‘Wat bedoelt u, meneer? Kan ik u helpen?’
‘Vertel mij. Hoe moet ik hier een verhaal van maken?’

–
Apeldoorn, oktober 2013