New Cool Collective en Mark Reilly spelen Gigant plat

Vrijdagavond speelde de bekende, swingende jazzband New Cool Collective (NCC), met niemand minder dan Mark Reilly als speciale gast, in Gigant. Deze laatste naam zegt wellicht niet meteen een ieder iets, maar als ik er aanvullend bij vertel dat dit de frontman is van Matt Bianco zal er bij velen ongetwijfeld een belletje gaan rinkelen.

Matt Bianco was in de jaren tachtig en negentig wereldberoemd met hun jazzy popgeluid en had toentertijd een enorme schare fans. In de alternatieve tijd van de punk en New Wave was hun tegengeluid een verademing. Met groot genoegen constateerde ik in Gigant dat het enthousiasme en de populariteit van Matt Bianco nog immer actueel is. New Cool Collective is een jazzband van eigen bodem die ook niet meer nieuw is, ze bestaan inmiddels 23 jaar, maar wel een collectief, een mini bigband bijna, dat nog elk jaar vernieuwend werk maakt. Spil is saxofonist Benjamin Herman en mijns inziens is er niemand die de sax beter kan bespelen dan hij. Door dit te zeggen doe je echter ook de acht anderen te kort die met NCC al jaren een succesvolle formatie vormen. Vooral in kleine, intieme zalen als Gigant komt dat prima tot zijn recht. Vooral door het enthousiasme dat de band uitstraalt en de mooie interactie van Benjamin met het publiek. Ik geef grif toe dat ik bij recensies vaak kritisch ben over het Apeldoornse publiek, waarvan ik vind dat zij heel vaak behoudend is in sfeer maken, maar bij dit optreden was daar geenszins sprake van. Het eerste nummer dat NCC en Reilly samen te berde brachten was genaamd “We should be dancing” en daar werd meteen gehoor aan gegeven door de mensen in de zaal. Ruim 250 mannen en vrouwen zaten er vanaf de eerste seconde lekker in en dansten, swingden en gingen los. De verwachting dat het vooral de ouderen waren die de weg naar Gigant voor deze gig wisten te vinden, werd maar half bewaarheid. De veertigers en vijftigers waren inderdaad in de meerderheid, maar ook twintigers en dertigers werden al swingend en genietend gesignaleerd.

De chemie tussen NCC en Mark Reilly was verbluffend. Deze muzikanten pasten zo perfect bij elkaar. Dat deze artiesten, die al zoveel jaren aan de weg aan het timmeren zijn, elkaar nu pas hebben gevonden mag verbazingwekkend worden genoemd. Reilly lijkt er overigens in de loop der jaren nimmer ouder op te zijn geworden. Vooral zijn stemgeluid is nog altijd even zwoel als voorheen. Geheel objectief ben ik echter niet in dezen, aangezien een van de eerste keren dat ik geschuifeld heb, begin jaren tachtig, dit op de muziek van Matt Bianco is toegepast en enige gevoelens van nostalgie waren aldus aanwezig. Het was ook fraai om te zien dat Mark Reilly nergens op de voorgrond wilde treden. Hij gaf Benjamin Herman alle gelegenheid te soleren en uit te blinken. Swingend, gevoelig en soms lekker sleazy werd de saxofoon dan ook tot het maximale uitgedaagd. Op zijn beurt gaf Benjamin ook alle credits weer door naar zijn band, wat leidde tot een bijzonder samenspel van Benjamin met trompettist David Rockefeller en prachtige solo’s van allen. Zonder anderen te kort te doen viel schrijver dezes vooral de solo van de immer strak leidende drummer Joost Kroon op. Minutenlang bracht hij het publiek in vervoering met een ongekende solo.

Als kritisch recensent zoek je ook naar punten van kritiek. Alleen maar lovende woorden is ook niet de intentie van een review. Toch is het verdomd lastig om deze te vinden bij dit optreden. Ok, ik miste het nummer “Half a Minute”, maar dat is wel uiterst subjectief gesteld. Nadenkend hierover heb ik vanmorgen een oude LP opgezet van Matt Bianco, uit 1984, genaamd “Whose Side are you on” en kwam tot de conclusie dat de huidige Reilly echt niet onder doet aan de Reilly van de fameuze hitjaren. Het enige dat ik bij het optreden in Gigant miste, was een achtergondzangeres die je wel altijd hoorde bij het vroegere werk. Vooral de stem van de Poolse Basia Trzetrzelewska was er een om spontaan verliefd op te worden. Een prettige achtergrondzangeres met nog prettigere stem had ook in de opzet met NCC absoluut niet misstaan. Gelukkig staat er op hun gezamenlijke cd, die pas van de week gereleased wordt, maar gisteren al wel werd verkocht, een prachtig nummer, genaamd “Cry”, met zangeres Elisabeth Troy. Een aangename stem en hopelijk gaan we haar vaak live horen aan de zijde van Riley en NCC. Dat zal nog meer intensiteit geven aan de dynamiek.

Het wordt weer tijd om naar de cd-speler te lopen, op repeat te drukken en na te genieten van deze unieke samenwerking tussen Riley en NCC. Ik raad een ieder hierbij aan van de week naar Plato/Mansion24 te stappen en hetzelfde schijfje aan te schaffen. Ga genieten!