Prachtige voorstelling in Orpheus: Indisch meisje

Een avond vol herkenning / nostalgie bij Indische Nederlanders en Nederlanders tijdens prachtige multmediavoorstelling: ‘Geen gewoon Indisch meisje’ van Marion Bloem met gitarist Erwin van Ligten.’

Op het podium in de Rabobankzaal van Orpheus in Apeldoorn twee plekken die mijn aandacht trekken voor aanvang van de voorstelling. Een houten desk met voor mij een aantal herkenbare Indische relikwieën als een sapu lidi ( spreek uit sapoeliedie ) een soort roe van zwarte piet om je bed schoon te vegen gemaakt uit nerven van palmbladeren en een bamboe gamelan . Verder een batterij gitaren met onder meer een mini gamelan op een met een batik kleed gedrapeerde ophoging. Als derde een groot projectiescherm.
De attributen van deze avond voor een bijzonder muzikaal vertel theater.

Haar alom geprezen roman , een klassieker in de Nederlandse letteren: ‘Geen gewoon Indisch meisje’ uit 1983(er zijn ruim 350.000 exemplaren van verkocht) heeft Marion Bloem bewerkt tot een fraai een muzikaal vertel theater. Gitarist Erwin van Ligten ondersteunde haar verhaallijn deze avond op een virtuoze wijze.
Al bij de opening, mooie gitaarklanken van die gelijk de sfeer bij mij opriepen van mijn geboorteland het voormalig Nederlands Indië. Heerlijk Indische krontjong /gitaar muziek
Van deze Indo gitaar speler extraordinaire. Tijdens de voorstelling veel fragmenten van zijn
album Krontjong Baru Guitar. Als liefhebber van Ry Cooder was het genieten van zijn muziek onder meer geïnspireerd op de Indian, African en Hawaiian muzikanten.

Geen gewoon Indisch meisje.
Na de intro gitaar klanken van Erwin van Ligten die langzaam weg kabbelen komt schrijfster Marion Bloem op. Ze schrijft niet alleen mooi , verdikkeme wat is ze ook een mooie charmante verschijning op het podium! Marion neemt vervolgens haar boek “Geen gewoon Indische meisje” in haar handen en begint te vertellen.. Ik bespeur kippenvel bij mij en waterige ogen tijdens de gehele voorstelling. De combinatie van haar verhaalstijl , het gitaarspel op de achtergrond en de beelden op het projectiescherm roepen herinneringen op aan vroeger..

Ja zo was het toen ik uit Nederlands Indië kwam in 1950 met de boot met mijn ouders en mijn broer naar het koude Nederland. De gewenning periode. De omgeving die vreemd tegen ons aankeek. De oosterse geuren zoals trassi (garnalen pasta) in huis/in het trapportaal bij ons. Ze vonden het maar vreemd ruiken. De flessen water naast het toilet. Maar ook de gastvrijheid :het bord op schoot tijdens de bekende Indische rijstafels bij ons thuis op verjaardagen . Onderwerpen als spijtoptanten. Het scheldwoord pinda pinda poep chinees enz. enz.

Zowel voor de pauze als na de pauze worden we getrakteerd op bijzonder muzikaal vertel theater van Marion Bloem. Een reis door het verleden : het gezin , de reis naar het voormalig Nederlands Indië ….

Inderdaad ik beleefde voor honderd procent wat in de aankondigingen van de voorstelling werd beweerd: “.. het programma gunt de toeschouwer, nog meer dan de roman, een kijkje in de gulle gastvrijheid van de Indische buren die iedereen in Nederland wel kent. Met de nodige zelfspot, hilariteit, warmte, pijnlijke humor en liefde brengt Bloem de aanpassing van Indische mensen aan het koude Nederland in de jaren vijftig, zestig, zeventig en tachtig van binnenuit kleurrijk in herinnering..”

Gemist? Voor alle Indische Nederlanders en Nederlander: het eerstvolgende optreden is donderdag 9 april in Theater Theater en Filmhuis De Kappen in Haaksbergen dekappen.nl kan je ook vooraf gelijk Indische hapjes leren maken. Dat was in Orpheus het kleine minpuntje… er waren tijdens en na de pauze geen…. Indische hapjes maar wel onder meer de bekende .. bitterballen…

Nu maar hopen dat Marion Bloem deze prachtige multimediavoorstelling daarna nog het hele jaar doorzet in de diverse theaters door heel Nederland . Want zowel de Indische Nederlanders als Nederlanders zullen naar mijn mening dan nog kunnen genieten van een prachtige multimediavoorstelling .

Het was heel senang.