Roos Blufpand: duister en kwetsbaar

Roos Blufpand deed gisteravond, vrijdag 25 oktober, Gigant aan. Zo’n 80 mensen waren in het café van de Apeldoornse poptempel getuige van dit optreden, maar alvorens Roos de bühne betrad, werd men getrakteerd op een soloconcert van de Deventerse Minka Hebing.

Minka geniet in Apeldoorn nog relatief weinig bekendheid als muzikante, maar daar zal wel eens spoedig verandering in kunnen komen. Solo op een podium staan, slechts vergezeld van een drumcomputer en gitaar, getuigt van lef en Minka vervulde die taak met verve. Minka is behept met een prettig in het gehoor liggende stem. Haar nummers bevatten originele teksten, gebaseerd op het leven dat ze bezong op een lome elektrische beat en die combinatie klonk aangenaam. De spontane verschijning van Minka maakte van haar optreden een plezier om naar te kijken en te luisteren. We zullen in de toekomst ongetwijfeld meer horen van Minka in de Apeldoornse muzikale scène.

Na de pauze was het tijd voor Roos Blufpand om de planken te betreden. Zij heeft Apeldoorn al meerdere keren aangedaan, dus zij was voor het gros van het publiek geen onbekende.

Toegegeven, ik ben verre van onbevooroordeeld, want ook ik heb de sympathieke Roos meerdere keren zien optreden, zowel in huiskamersetting als in theaters en in de popzaal van Gigant. Elke keer liet Roos een groei zien in muzikale ontwikkeling. Toch was er deze keer een groot verschil met de vorige keren dat zij acte de présence gaf. Ditmaal was het concert veel bombastischer en elektronischer dan ze in het verleden liet horen. Vele synths en rauwe sounds, die werden voortgebracht door haar en haar muzikaal kundige bandleden, Jurriaan Westerveld, Pascal Schouten, Tobias Kerkhoven en Mijke Breepoel, voerden de boventoon. Een stijl waaraan ik zeer moet wennen. Niet dat het kwalitatief slecht was, zeker niet en commercieel bezien zal deze stap wellicht niet onverstandig zijn, maar de nummers waarin ik het meeste werd geraakt waren de rustige en kwetsbaarder nummers waarin het gevoel meer de boventoon voerde dan de soundscapes en bijgeluiden. Zo vond ik de nummers “Sprakeloos” en het fraaie duet “Dus hij zei” met Ruud ”Ruudboy” Smulders hoogtepunten van de avond, evenals het kleine liedje waarbij Roos A capella zong en instrumentaal een muziekdoosje beroerde.

Wat niet veranderd is bij het optreden van Roos is haar interactie met het publiek. Bij het nummer “Heet” werd het publiek erbij betrokken en verzocht mee te zingen. Een ieder zong swingend en vol overgave “Het is zo heet en het komt niet door de zon”. Betrokkenheid is sowieso iets dat Roos hoog in het vaandel heeft. Zowel met haar publiek als met het milieu. Als ambassadrice van de Plastic Soup Foundation heeft Roos zwerfplastic opgespaard en daar haar fraaie decor van gemaakt. Een mooi en duurzaam initiatief.

De rauwe kant van Roos komt echter meer en meer naar voren bij haar nieuwe muziekstijl en voerde bij Gigant ook duidelijk de boventoon. Emoties als somberheid waren soms zeer voelbaar. Onder de eclectische en elektronische beats transformeerde Roos regelmatig tot een duistere “rockchick” en hoewel er hierdoor veel synthesizers op het podium aanwezig waren, miste ik toch regelmatig de Roos die zelf achter de piano plaats ging nemen en klein en kwetsbaar, alsmede in verwondering, het leven toezong.

Door haar veranderde geluid en stijl zal Roos er ongetwijfeld nieuwe fans bij krijgen en ook zal een bepaald deel van haar fanschare twijfel voelen, dat gevoel herken ik ook, maar om je zo kwetsbaar op te stellen op de planken en zo autobiografisch te zingen over je diepste gevoelens, of dat nu gaat over liefde of pijn, over geluk of verdriet, verdient alle respect. Zeker als je weet dat Roos een enorm gevoelsmens is.

Binnenkort start haar theatertour en zal ze zichzelf ongetwijfeld meer op verstilde wijze figuurlijk blootgeven. Hopelijk zal ze zelf dan ook weer de pianotoetsen beroeren en klein zingen. Dan zal ze mij weer ongetwijfeld ouderwets ontroeren.

Gigant, vrijdag 25 oktober, Roos Blufpand