Släpstick is nog beter dan de Wëreldbänd

Echt wereldnieuws is het niet, maar de Wëreldbänd gaat voortaan als Släpstick door het leven. Daardoor geeft het herenkwintet meteen z’n internationale ambities prijs. En waarom niet? Wat er uit de koker van deze muzikale variété-artiesten komt, is in alle opzichten grensverleggend.

Gisteravond (4 januari) deed Släpstick Orpheus aan met een kerstshow waarover de 5 leden van de groep, nu we in 2020 zijn aangeland, een bescheiden nieuwjaars-sausje hadden gedrapeerd. Vandaar de titel a Very Släpstick New Year. En dat was geen woord teveel gezegd.

Very

Het is namelijk allemaal ’very’ wat deze grootheden aan vermaak te bieden hebben. Very komisch, very muzikaal, very origineel, very hoge versnelling, very hoog lachgehalte en ook nog eens very goed uitgevoerd, zowel georganiseerde chaotisch als synchroon.

Wat te zeggen van een kersttafereel met een schreiend kindeke in de kribbe? Zoetgevooisde klanken kunnen de pasgeborene niet tot bedaren brengen. Dan komen de mannen met een very goed idee. Als zelfs de tuba en mega-kerstklok niet onmiddellijk soelaas brengen, grijpen ze naar hun laatste redmiddel: 2 midwinterhoorns en slagwerk dat de decibellen tot ver buiten Bethlehem moet dragen. En jawel, het huilende kind wordt een lachende, kirrende baby die wel tegen een stootje lijkt te kunnen. Dat wordt me er eentje. Die zal nog van zich laten horen. Släpstick zegt het niet met zoveel woorden. Ze verwijzen er liever op hun manier subtiel naar.

Lulligheid troef

Nog een hoogtepunt is een ritmisch concertje met plastic bekertjes. Lulligheid troef zo op het eerste gezicht, maar o zo moeilijk. De aan het conservatorium opgeleide potsenmakers weten raad met alles wat muziek kan voortbrengen, waaronder uiteraard ook de menselijke stem.

Ze hebben hun ogen de kost gegeven en zich verdiept in de historie van de grappenmakerij, de muziek, de (stomme)film en het variété van weleer. Neem de opgetrokken wenkbrauwen van Charlie Chaplin en Groucho Marx, de verstilling en verbazing van de nimmer lachende Buster Keaton, de gespeelde en perfect getimede klungeligheid van Laurel en Hardy en de vrolijke close harmony van de Comedian Harmonists. Ze gaan met al die bagage zoals het hoort geheel hun eigen weg. Innovatief, eigentijds en met het tempo dat onlosmakelijk aan deze roerige tijden is verbonden.

Interactief

Interactief zijn ze ook. De eerste rij was weer eens de klos. Een vrouw en aantal mannen mochten, zij het onder lichte ’dwang’, meedoen met een doldwaas kerstlied uit de oude doos en het publiek (niet vies van leedvermaak, omdat ze veilig op hun stoel mochten blijven zitten) bestoken met allerlei balletjes, oliebollen, basketballen en aanverwante snuisterijen die geschikt zijn voor enig gooi en smijtwerk. Op weg naar hun comfortabele zetel kregen ze een fles wijn mee als dank voor bewezen diensten.

De enige dissonant vormde een veel te leeg balkon. Släpstick verdient bomvolle zalen en een batterij hoopvolle mensen op een wachtlijst voor een kaartje. Wie zichzelf in Apeldoorn ooit wil trakteren op een avondje Amusement (met hoofdletter A) moet waarschijnlijk even geduld uitoefenen. Dé erfgenamen van Mini en Maxi zullen het bij onze zuider- en oosterburen ongetwijfeld goed gaan doen. De Wëreldbänd is niet meer, lang leve Släpstick.

‘A Very Släpstick New Year’, show van de gelijknamige groep die voorheen als de Wëreldbänd al furore maakte. Zaterdag 4 januari, Rabobankzaal Orpheus.