Stadsoase: Familiefeest

Het is een vredig tafereel als ik zondag, 12 juli ’15, arriveer op het cultuurplein van Gigant te Apeldoorn: kinderen voetballen, lezen of tekenen, ouderen drinken een kopje koffie of iets anders en uit de speakers klinkt aangename maar ook vooral ontspannen muziek. Het weer is niet uitbundig, maar goed te doen. Het gras is groen, maar groeit niet. Kortom: dit is de zondagmiddag zoals deze al eeuwen wordt beschreven; een aangename rust om tot inzicht en inkeer te komen. Zo is de zondag ooit bedoeld: rusten om te werken.

Vanuit deze situatie maak ik me op voor een veelbelovende act: de Australische band Cash Savage and The Last Drinks. De lucht is bewolkt en dat is deze band ook: diep, donker en grijs. Er wordt een wereld voorgetoverd die hypnotiserend is; in het nummer Hypnotiser komt dit het beste naar voren: “I’am the night that’s all around you; let’s stumble in the dark”. Donkere klanken met een gepijnigde stem van de zangeres; aanjagende gitaren ondersteund door de drums; ik waan me in een schilderij van Jeroen Bosch: goed en kwaad, hemel en hel, onwezenlijk en onwerkelijk.

Het publiek kijkt ernaar, is gebiologeerd door de stem van de frontvrouw en luistert naar het nummer: I’am in love: I’am gonna bare my soul, ain’t gonna reference no lonesome road, I confess my affection has grown and grown, I’am in love; I’am in love.

Het is een heerlijk nummer; indringend gezongen, vanuit de ziel, overgevend, zich niet storend aan de omgeving: I ‘am in Love. En op het moment dat de laatste klanken van dit lied worden bezongen, hoor ik een vrouw zeggen: “Ik vind dat hij zulke mooie, doordringende ogen heeft”. Tijdens Stadsoase wordt een liefdesverklaring afgegeven, wordt een bekentenis gedaan. De muziek dringt door bij deze dame en zij kan zich niet meer inhouden: Het moest gezegd worden: “Mooie ogen”. Ouderen en kinderen krijgen tijdens dit festival hun eeuwige jeugd.

Ondertussen speelt de band verder en komen er steeds weer bitterballen voorbij op zoek naar de eigenaar. Een goede marketing-zet van de festivaldirectie: De geur van Bitterballen doet bestellen, doet eten; even bekruipt me het gevoel dat Van Dobben ( de bitterballenfabrikant) dit festival financiert. Maar dan hoor ik het nummer: Let Go: “ Dark is my mind, dark is the hair on her head”: donkere gitaargeluiden, een snerpende viool, stampende drums, gecombineerd met de ijle stem van de frontvrouw: weg zijn de bitterballen, weg de geur: Ik zie een schilderij van Jeroen Bosch : ik zie de kruisweg, ik zie een zangeres die de stem hoort van haar geliefde, ik zie een zangeres die zich overgeeft aan haar toekomst.

En ondertussen heeft de vrouw contact gelegd met de man met de mooie ogen en worden er bitterballen besteld. En zo gaat dat op Stadsoase: hier heeft jong en oud de toekomst. Deze zondagmiddag heeft weer mooie inzichten opgeleverd.

Setlist: Dancingon Graves, Hush, My Friend, Let Go, 19 years, Do you Feel Love, I’am in love, Sunday Morning, One Key, Hypnotiser