Symfo Classics; Keeping the dream alive

Het is vrijdag 9 oktober, een dag na de herdenking van Alkmaars Ontzet in 1573, en een paar uur nadat bekend werd welk bedrijf zich de fitste van Apeldoorn mag noemen. Het project Symfo Classics strijkt neer in Apeldoorn, in Schouwburg Orpheus om precies te zijn. Apeldoorn Direct was erbij. Het werd een reis in de tijd en een feest van herkenning.

Toen Edward Reekers eind vorig jaar bekend maakte Kayak te verlaten waren de fans benieuwd welke nieuwe richting hij op zou gaan. Een grote passie werd al snel bekend: de Amerikaanse Westcoast-muziek was al snel te horen via Motel Westcoast en begin dit jaar werd een ander project aangekondigd. Niet door Edward, maar door oud-Kayak-collega Cindy Oudshoorn via Facebook. In het najaar werd duidelijk dat het om Symfo Classics ging, een project waarbij Edward een aantal oud-Kayak collega’s om zich heen verzamelde, gecompleteerd met andere topmuzikanten. Op 9 oktober mochten we in Apeldoorn kennismaken met Symfo Classics en vooraf waren de verwachtingen hoog gespannen.

Je moet het maar durven; klassiekers van grootheden als Genesis, Alan Parsons, Pink Floyd en Marillion coveren en dan maar hopen dat het aanslaat.

Toegegeven, het concert verbaasde me. Het publiek was laaiend enthousiast en daar doet Symfo Classics het ook voor. Maar een kritische noot is op z’n plaats. Edward Reekers gaf het vooraf al aan: Symfo Classics heeft de grens van dit soort muziek opgezocht. Symfonische muziek wordt vaak niet begrepen, is veel te moeilijk en zit ingewikkeld in elkaar. Je moet er van houden om er iets mee te hebben. En als het niet goed uitgevoerd wordt loop je de kans je publiek kwijt te raken.

Bijna 400 liefhebbers genoten in de Rabobankzaal van deze band. De muzikanten waren niet de minste en hebben al een ruime ervaring op de Nederlandse podia. Het hart van de band werd gevormd door een vijftal muzikanten uit het vroegere Kayak. Dat is wellicht ook een verklaring voor het enthousiasme van het publiek. Kayak had een trouwe schare enthousiaste fans. Maar Symfo Classics is geen Kayak. Symfo Classics bracht een symfonische reis in de tijd, die varieerde van Genesis, Styx, Alan Parsons, Supertramp tot aan Pink Floyd. De bandleden kregen van tijd tot tijd de mogelijkheid te laten zien hoe vreselijk goed ze zijn, maar er waren ook mindere momenten (alhoewel het publiek daar echt anders over dacht). Cindy Oudshoorn sloeg de plank mis met Wuthering Heights (denk aan de superhoge stem van Kate Bush) en Werner van Gool (toetsen) raakte de weg kwijt in Storm and Thunder, een hit van het vroegere Earth and Fire waardoor het orgelspel te bombastisch werd en de accenten verdronken in het orgelgeweld. Over de zangpartij van Joost Vergoossen tijdens I’m not in love zijn de meningen verdeeld. Persoonlijk vond ik de uitvoering geen recht doen aan het nummer van 10CC. Het publiek was daarentegen weer laaiend enthousiast. Als gitarist was Joost daarentegen weer flink op dreef en bewees hij tijdens verschillende nummers wat voor topgitarist hij eigenlijk is.

Verder hulde voor Edward, die de nummers van Alan Parsons er aan deed, en Martin, die Davy weergaloos weer op de weg zette. En dan Cindy, tsja, een geweldige zangeres die ook vanavond gewoon weer indrukwekkend op het podium stond.

Rest nog wel een bijzondere vermelding voor Hubert Heeringa, die niet alleen op de verschillende saxofoons, de bugel en op percussie zijn waarde onderstreepte, maar dat ook deed op de viool en de Yamaha WX7. Vooral die laatste toverde tijdens het concert zoveel prachtig geluid toe dat je bijna dacht dat er een compleet orkest aan het spelen was. Het sierde Hubert dat hij verder bescheiden bleef, terwijl hij eigenlijk een hoofdrol had.

Symfo Classics, je houdt van sommige uitvoeringen of niet. In de wereld van de klassieke muziek geldt hetzelfde. Je houdt van een uitvoering of niet. Bij Symfo Classics heb ik prachtige uitvoeringen gehoord, waarbij de zang enorm goed uitkwam, maar er waren nummers waarvan ik dacht… laat maar. Dat kwam soms ook doordat de geluidskwaliteit te wensen overliet. Via de PA klonk het zelfs zwaar vervormd.

De droom van de oorspronkelijke uitvoeringen blijft daarmee recht overeind staan. Keeping the dream alive. Symfo Classics: bedankt voor toch een mooie avond!

Symfo Classics band:
Edward Reekers – zang/keyboards, Cindy Oudshoorn – zang, Martin van der Starre – zang, Joost Vergoossen – gitaar/zang, Jan van Olffen – basgitaar, Sjoerd Rutten – drums, Werner van Gool – keyboards, Hubert Heeringa – saxofoons, viool, percussie, wind synthesizer (Yamaha WX7)

Setlist:
Turn it on Again (Genesis), Fooling yourself (Styx), Humdrum (Peter Gabriel), Logical Song (Supertramp), Mr. Time (Alan Parsons), Fifth of Firth (Genesis), Davy’s on the Roadagain (Manfred Mann’s Earth Band), A Salty Dog (Procol Harum), Storm and Thunder (Earth and Fire), I’m not in Love (10CC), Divergence (Solution) – Tommy (Focus), Childs Anthem (Toto), Kayleigh (Marillion), Wuthering Heights (Kate Bush), Psychobabble (Alan Parsons), Comfortably Numb (Pink Floyd), Old and Wise (Alan Parsons), Red Rain (Peter Gabriel), Alienation (Kayak), Living Thing (ELO), Eve of the War (Jeff Wayne), Ruthless Queen (Kayak), Owner of a lonely Heart (Yes).