Villeneuf en Quality Street

Als het bandje van 16.15 uur op zondag bij het muziekcafé van de Gigant buiten speelt, dan weet je het zeker: het is lente. Of zomer. Maar in dit geval is het dus nog gewoon lente.
Villeneuf, een vijfmansformatie uit Leiden en omstreken onder een veredelde partytent in het straatje tussen de Gigant en de bibliotheek. Niet druk, maar wel gezellig.
De leadzanger (Michiel van Poelgeest) heeft twee kleine keyboardjes op een wel erg wankel onderstel staan, maar het bankje waar hij op zit is dan weer lekker puur en van stevig hout.
En zoals elke relatief nieuw bandje in Nederland dat niet al te makkelijk in een hokje te plaatsen is, wordt ook Villeneuf in de Indie-pophoek gedrukt door de diverse media.
De band begint met het nummer “Willeman”. Het komt een beetje soundcheckerig uit de speakers. Af en toe een snerpende feedbackpiep, maar de geluidsman van de Gigant,Tim Steffens, heeft de knopjes en de schuifjes vakkundig in de handen. En vanaf dat moment staat het geluid als een huis.
De drummer heeft een apparaat in zijn hand dat ik in de jaren ’70 in een muziekwinkel in Arnhem eventjes van de eigenaar van de winkel in de handen mocht houden: een omnichord van Suzuki. Toen onbetaalbaar, nu slechts een speeltje van de drummer voor één nummer.
Naarmate de setlist vordert, hoor je de band ook groeien. Het geluidniveau gaat niet omhoog, maar de dynamiek en het enthousiasme des te meer. Een van de gitaristen weet precies op de goede momenten op een perfecte manier zijn wah-wahpedaal te gebruiken met z’n rechtervoet. Ik hou ervan.
Het nummer “Agatha Christie” wordt even toegelicht door Michiel: ”het gaat over boeken die je nooit gelezen hebt, maar waar je op verjaardagen net over doet of je ze gelezen hebt”. Mooi up tempo nummer. En zoals alle nummers van Villeneuf, eindigt het nummer plotseling. Geen maffe herhalinkjes of eindroffels, nee gewoon: pats boem uit.
Van Poelgeest is zich bewust van deze standaard manier van nummers eindigen, want bij het einde van een van de songs zegt hij gekscherend: “dit is het einde van dit nummer!”
Een van de gitaristen zingt heel mooi de tweede stem. Ook trekt hij plotseling een klein koffertje (door de toetsenist ‘bestekbak’ genoemd) open met daarin een paar van die Quality Street chocolaatjesblikken (of hoe je dat ook schrijft) en een jampotje. Met twee messen trommelt ie lekker mee. Een leuke gimmick.
Mijn vriendin Corinne vraagt nog of ik wil schrijven dat: “Villeneuf een lekker ritmisch bandje is met leuke jongens en dat ze niet stil kon blijven zitten tijdens de gig.”.
Zij vraagt en ik draai.
Als de band klaar is promoot de frontman nog even het zeefdrukalbum ‘Great Waste of Time’. Een gelimiteerde zeefdruk van kunstenaar Julian Sirre, met een code om het album te downloaden. “Als er meer dan twee van deze albums verkocht worden, dan spelen we nog een nummer”, grapt Van Poelgeest.
En zo geschiedde.