Wilco’s lied ging door de Gigant

Facebook puilde er de laatste paar weken van uit: de berichtgeving over de presentatie van de cd ‘Er gaat een lied door mijn straat” van Wilco Stronks. Zondag 15 september. Mét band. Je ging ermee naar bed en je stond er keihard weer mee op.
En Wilco gaf het zelf toe: hij was strontnerveus. Iedere keer weer droop het angstzweet van de Facebookberichten af.
Er staat een lekkere lange rij bij de Gigant. Een hoog ‘ons kent ons’ gehalte, maar dat maakt het wachten dragelijk. De zaal is redelijk gevuld. Het concert begint met een kort filmpje op het grote scherm waarop het Metropole Orkest een compositie van Wilco speelt. Een compositie die hij ooit via Twitter verstuurde. Het is algemeen bekend dat Wilco er enorm trots op is, maar voor de meesten is het slechts een opening van de avond.
Het echte werk begint met het nummer: “Was jij d’r maar bij”. Je hoort dat Wilco’s stem wat geknepen wordt door de zenuwen. Hij moet vaak naar de autocue kijken, maar het geluid staat als een huis. Er staat dan ook een stelletje topmuzikanten te spelen waar je u tegen zegt! Snel geteld bestaat de band in het totaal uit 9 personen. Ik vind Wilco een beetje een ‘crooner’: Quasi onverschillig met zijn rechterhand in de broekzak en de linkerhand gebald om de accenten te visualiseren.
Na het eerste nummer houdt Lucie de Lange een praatje, nadat Stronks de hele zaal heeft laten weten hoe trots hij is dat Lucie erbij is. Lucie eindigt haar verhaaltje met: “Hit it babe, I love you!” En dan lijkt er een ommekeer te komen in de avond. Wilco oogt en klinkt meer en meer ontspannen. Na ieder nummer laat de praatgrage Apeldoornse muzikant weten wie de tekst van het nummer geschreven heeft. De tekstschrijvers zitten bijna allemaal in de zaal. Wilco laat iedere keer weer blijken dat hij trots op ze is. Het siert hem. De trotse pauw die al zijn spaargeld in het cd-project gestopt heeft, wil maar al te graag het Apeldoornse publiek zeggen hoe blij hij is met iedereen die meegewerkt heeft aan de cd. De nummers die gespeeld worden, zijn zeer gevarieerd. Verrassende tempowisselingen, gave en loepzuivere ‘oeh’s en aah’s’ van de backing vocals en van die subtiele tegen het kippenvel aanhangende saxofoon- en accordeon solo’s.
De zaal is dan stil, zoals het hoort.
Na de laatste song mag wethouder Olaf Prinsen, die onder andere cultuur in zijn portefeuille heeft, de eerste cd in ontvangst nemen. Het is een beetje een ‘ouwe-jongens-krentenbrood’ verhaal dat hij
vertelt, maar het is wél een hele goede samenvatting van de avond. “Cultuur promoten, kan niet beter dan vanavond hier aanwezig te zijn”, zegt hij.
Dan wordt het nummer ‘Was jij d’r maar bij’ wéér gespeeld.
Nu zónder zenuwen en dat klinkt wel zo lekker!