Kerntaak en/of kroonjuweel?

Afgelopen week spraken we in de Politieke Markt Apeldoorn over het bosbezit. Hoe willen we in de toekomst omgaan met de bosgebieden zoals Woudhuis, Loenermark en Orderbos die de gemeente in eigendom heeft?

In 2010 is er in de Raad een kerntakendiscussie gevoerd om helder te krijgen waar we wel en niet op zouden kunnen bezuinigen. Eén van de conclusies was dat de eigen bossen niet bij de kerntaken van de gemeente horen. Het college heeft daarom ondertussen onderzocht of het mogelijk is om deze bosgebieden af te stoten. Er lag een voorstel op tafel met globaal drie opties:

• De bossen proberen te verkopen gericht op een eenmalige opbrengst
• De bossen beter exploiteren zodat het rendement toeneemt
• De bossen behouden maar geen extra inspanningen doen

De meeste fracties waren voor het behouden van de bossen: het gaat om de kroonjuwelen van Apeldoorn, Apeldoorn is een stad-in-het-groen en de bossen horen bij Apeldoorn. Je hebt het Kroondomein, zo heb je ook Woudhuis, Loenermark en Orderbos als Apeldoornse ‘kroonjuwelen’. Stel dat het al zou lukken om een koper te vinden: je gaat toch zeker je tafelzilver niet verkopen om eenmalig een bedrag te ontvangen? Graag de bossen houden dus, vonden de meeste fracties. Eén fractie zag dat als ‘draaien’.

Vanuit de ChristenUnie heb ik aangegeven dat het behouden van onze bossen niet in strijd hoeft te zijn met het besluit uit het verleden dat bosbezit geen kerntaak is. Verkopen blijkt na onderzoek door het college lastig en stuit op allerlei nadelen. Dan zegt het spreekwoord: ‘Als het niet kan zoals het moet, moet het maar zoals het kan.’ Al zijn de bossen dan niet de ‘core business’ van de gemeente, daarmee hoef je niet koste wat het kost overgaan tot het afstoten van de bossen. Ze zijn als unieke eigen extra’s van Apeldoorn zeker waardevol om te behouden. Alleen moeten we uitkijken om er fors op in te zetten, want dát doe je alleen bij een kerntaak.

Onze voorkeur ging, net als bij de meeste partijen, uit naar optie 2. Prima als een wat beter rendement voor het ene bos gebruikt wordt om de kwaliteit van het andere bos te versterken. Maar dan wel met beide benen op de grond: we moeten we ons ook niet rijk rekenen met deze bossen. Dat is een illusie. De bomen groeien niet tot in de hemel, en in Apeldoorn is dat ook niet het geval. Zoals de wethouder ook aangaf: de financiële waarde kun je eigenlijk alleen berekenen als je weet om hoeveel m3 brandhout het totaal gaat. De natuurlijke waarde van onze bossen, als vrij toegankelijke en gevarieerde natuurgebieden is toch niet in geld uit te drukken.

Erik Jan Aalbers, gemeenteraadslid ChristenUnie