Kerntaken

In de afgelopen weken hebben we heel veel geluiden uit de gemeente gehoord: verenigingen, bedrijven, stichtingen en gemeentelijke medewerkers (en dan hoop ik niet nog een categorie vergeten te hebben). Omdat er steeds meerdere vergaderingen tegelijk werden gehouden, kon ik slechts een deel bijwonen. Als fractie gaan we de resultaten op een rij zetten en daarop wil ik niet vooruit lopen. Een ding is mij wel duidelijk geworden. De gemeente heeft aan de samenleving een erg moeilijke vraag gesteld: welke taken die nu door de gemeente worden verricht kunt u zelf ook wel doen (en daarmee onze financiële problemen verlichten).
Let wel: het gaat niet om de vraag aan de burgers de problemen van de gemeente te helpen oplossen. De problemen van de gemeente zijn uiteindelijk de problemen van u en mij. Aan het einde van het proces zal de Raad besluiten moeten nemen. Dat kunnen bezuinigingen zijn (dat is nog steeds de bedoeling), maar het kan ook belastingverhoging betekenen.
Nu weet ik ook wel dat het verwijt naar de gemeente wel eens wordt gemaakt dat de Raad nu een probleem heeft, omdat hij in het verleden te royaal met geld is geweest. Daarop wil ik dit antwoord geven. De raad heeft nooit zomaar geld uitgegeven. Altijd was er wel een maatschappelijke wens om iets te doen. Het kon gaan over Orpheus, het museum, het Omnisportcentrum: er waren goede redenen voor die besluiten en dus voor het uitgeven van grote bedragen. Natuurlijke kun je over het nut van die uitgaven verschillend denken. In deze maanden willen we onszelf (en u!) opnieuw de vraag stellen wat de kerntaken voor de gemeente zijn. Als ik dan naar de reacties luister, dan moet ik constateren dat we het volgens onze burgers helemaal niet zo slecht hebben gedaan, want niemand zegt: gemeente, hiermee moet u nu echt eens stoppen. Geef daaraan nu eens geen geld meer uit.
Die reactie is echter te gemakkelijk. We hadden in het verleden vaker nee moeten zeggen. Nee zeggen is altijd moeilijk, maar vooral als je het verzoek wel kunt betalen. Wat we toen niet hebben gedaan (nee zeggen), moeten we nu in hoog tempo wel gaan doen. Als we nu niet bezuinigen (en dus heel veel ‘nee’ verkopen), kunnen we al onze beloften niet meer nakomen: het geld is gewoon op. Dat betekent dat de gemeenteraad de komende maanden moeilijke beslissingen moet nemen en ‘Nee’ zeggen waar altijd ‘Ja’ werd geantwoord. Gezien de gesprekken die de afgelopen weken zijn gevoerd, zullen er onaangename boodschappen moeten worden verteld. Elke keuze zal pijn veroorzaken. Onze taak is niet om die pijn te voorkomen. Onze roeping is wel om daar waar de klappen vallen eerlijk uit te leggen waarom wij de keuze toch zó hebben gemaakt.

Roelof Veen